توسعه و بهبود مسیرهای دوچرخه سواری با استفاده از روش درخت فراگیرکمینه (مطالعه موردی: دانشگاه فردوسی مشهد)

رشد روزافزون شهرنشینی، جمعیت شهری و به تبع آن رشد عبور و مرور ساکنان شهر با وسایل نقلیه موتوری در سطح برون و درونشهری، مشکلات بسیاری را در سیستم حمل ونقل ایجاد نموده است. براین اساس در کشورهای پیشرفته، استفاده از دوچرخه به عنوان راهکاری برای کاهش مشکلات در سیستم حمل ونقل استفاده شده است. امروزه استفاده از دوچرخه نیازمند وجود امکانات و شرایط مناسب ازجمله ایجاد مسیرهای مخصوص دوچرخه سواری است. هدف از انجام این پژوهش، توسعه و بهبود مسیرهای فعلی دوچرخه سواری در دانشگاه فردوسی مشهد است، به نحوی که بتواند پاسخگوی نیاز اصلی دانشجویان، کارمندان، اساتید و سایر افراد باشد. در این پژوهش با استفاده از مساله درخت فراگیرکمینه۱و حل این مساله از طریق الگوریتم حریصانه پریم۲ شبکه دوچرخه سواری در پردیس دانشگاه فردوسی مشهد طراحی میشود . به این صورت که ابتدا با بازدید میدانی، مسیرها و ساختمانهای داخل دانشگاه شناسایی میشوند و سپس ساختمانهایی که میزان تولید و جذب سفر بالایی دارند، به عنوان نقاط تقاضا یا گره انتخاب میشوند. نقشه های سیستم اطلاعات مکانی شامل مسیرهای سواره رو،راه هایخاکی و نقاط تقاضا جمع آوری میشوند و سپس ماتریس فواصل بین تمامی نقاط تقاضا، که ورودی الگوریتم پریم است، با استفاده از تحلیل شبکه در نرم افزار GIS بدست می آید. در انتها الگوریتم پریم توسط نرم افزار MATLAB اجرا میشود و در نتیجه شبکه مسیردوچرخه سواری بدست میآید.

Keywords:

شبکه دوچرخه سواری , درخت فراگیر کمینه , الگوریتم حریصانه پریم , پردیس دانشگاه , GIS