معصومه شکرالله زاده - کارشناس ارشد روان شناسی خانواده درمانی دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
پریسا سادات سید موسوی - استادیار گروه بهداشت خانواده، پژوهشکده خانواده دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
علی زاده محمدی - دانشیار گروه مطالعات بنیادین، پژوهشکده خانواده دانشگاه شهید بهشتی، تهران،
غفار نصیری هانیس - دکتری روان شناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران
مریم مهدی عراقی - استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

هدف پژوهش بررسی نقش میانجی دل بستگی به همسالان در رابطه دل بستگی به والدین با بلوغ اجتماعی نوجوانان دانش آموز بود. روش تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری ۳۵۵۳ دانش آموز دختر و پسر ۱۸-۱۶ ساله منطقه یک تهران بودند که بر اساس جدول کرجسی-مورگان و با روش تصادفی مبتنی بر دسترس پذیری، با احتساب ریزش و داده های پرت، ۳۳۴ نفرشان به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده ها به وسیله فهرست تجدیدنظر شده دل بستگی به والدین و همسالان آرمسدن و گرنبرگ (۱۹۸۷) و مقیاس بلوغ اجتماعی نالینی رائو (۱۹۷۳) گردآوری شد. تحلیل داده ها استفاده از آزمون­های آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چند متغیری گام به گام و آزمون رگرسیون سلسله مراتبی انجام شد. یافته ها نشان داد که رابطه میان دل بستگی به والدین با بلوغ اجتماعی معنی دار بود و برعکس رابطه میان دل بستگی به همسالان با بلوغ اجتماعی معنی دار نبود. همچنین یافته ها نشان داد که دل بستگی به همسالان، در رابطه ی دل بستگی به والدین و بلوغ اجتماعی فاقد نقش میانجی بود؛ بنابراین با آنکه دل بستگی به همسالان در میان بلوغ اجتماعی و دل بستگی به والدین نقش میانجی ایفا نکرد، یافته های این پژوهش روشن نمود که دل بستگی به والدین در تعیین بلوغ اجتماعی نوجوانان از دل بستگی به همسالان تعیین کننده تر است.

دل بستگی, بلوغ اجتماعی, نوجوانان, والدین, همسالان