مهارت بازگویی داستان درکودکان ۶ تا ۷ ساله فارسی زبان دارای کاشت حلزون شنوایی

هدف:تحلیل نمونه ی گفتمان روایتی، ابزاری کاربردی برای ارزیابی جامع مهارت های زبانی به ویژه درکودکان پیش دبستانی است. هدف از مطالعه حاضر تحلیل جامع نمونه گفتار روایتی کودکان پیش دبستانی کم شنوای دارای کاشت حلزون شنوایی در سطوح کلان ساختار و خردساختار زبان ومقایسه آن باکودکان طبیعی است.روش بررسی:۱۸ کودک کم شنوای دارای کاشت حلزون شنوایی و ۱۸ کودک طبیعی ۶ تا ۷ سال به شیوه در دسترس با استفاده از آزمون استاندارد شده بازگویی داستان ارزیابی شدند. معیارهای ورود آزمودنی های دارای کاشت حلزون شنوایی شامل تک زبانه (فارسی) بودن، کم شنوایی مادرزادی غیرپیشرونده، دریافت پروتز قبل از ۴ سالگی و سابقه استفاده از شیوه مداخله ای شنیداری-کلامی بود. هر یک از آزمودنی های گروه کنترل طبیعی از نظر سن، جنسیت و شرایط اجتماعی- اقتصادی در انطباق با یکی از آزمودنی های گروه دارای کاشت حلزون شنوایی  بودند. میانگین و انحراف معیار متغیرهای کلان ساختار و خرد ساختار حاصل از نمونه گفتار روایتی در دو گروه مورد محاسبه قرارگرفتند. برای مقایسه نتایج از آزمون آماری تی مستقل و معادل ناپارامتریک آن، آزمون من ویتنی استفاده شد. یافته ها:میانگین امتیازات گروه کودکان دارای کاشت حلزون شنوایی در هر دو بخش ساختارهای کلان و خرد زبانی متفاوت از گروه کودکان طبیعی همتای سنی شان بوده و به طور معناداری پایین تر بود (۰/۰۵>p).نتیجه گیری:عملکرد ضعیف کودکان ۶ تا ۷ ساله دارای کاشت حلزون شنوایی در هر دو جنبه کاربرد کلان ساختارها و خرد ساختارهای زبان حین بازگویی داستان، در کنار اهمیت مهارت های داستان گویی به عنوان پیش بینی کننده مهارت های آکادمیک، نشان دهنده ضرورت توجه ویژه به مداخلات روایت محور در برنامه های مداخله ای این کودکان قبل از ورود به دبستان است.

Keywords:

کم شنوایی , کاشت حلزون شنوایی , گفتمان روایتی , کلان ساختار , خرد ساختار