حسام رمضان زاده - استادیار رفتار حرکتی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه دامغان، دامغان، ایران

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر ترکیب برنامه ­های تمرینی مسدود و تصادفی با مدل یادگیری کم ­خطا (تمرین کم­ خطا و پرخطا) بر یادگیری و خودکاری مهارت پرتاب دارت در دو شرایط حافظه کاری بالا و پایین انجام شد. تعداد ۱۰۰ شرکت­ کننده (با میانگین سنی ۱۳/۲۰) بدون تجربه پرتاب دارت انتخاب شدند و با استفاده از آزمون حافظه کاری «ان بک» به دو طبقه حافظه کاری بالا و پایین تقسیم شدند. افراد هر طبقه به طور تصادفی در پنج گروه مسدود-کم ­خطا، مسدود-پرخطا، تصادفی-کم­ خطا، تصادفی-پرخطا و تصادفی قرار گرفتند. شرکت­ کنندگان پس از پیش ­آزمون و مرحله اکتساب (سه جلسه ۷۰ کوششی) در آزمون یادداری (با و بدون تکلیف ثانویه شناختی) شرکت کردند. از ریشه میانگین مجذور خطا برای ارزیابی عملکرد افراد استفاده شد. نتایج نشان داد در هر دو شرایط حافظه کاری بالا و پایین، گروه تصادفی-کم ­خطا بهترین عملکرد و گروه تصادفی-پرخطا بدترین عملکرد را داشتند؛ اگرچه عملکرد گروه ­های مسدود در شرایط حافظه کاری پایین بهتر بود. این نتیجه نشان می­دهد در شرایط حافظه کاری بالا، پردازش ­های شناختی گروه­ مسدود-کم­ خطا برای ایجاد تلاش شناختی و چالش مناسب تمرین کافی نیست. همچنین نتایج نشان داد سه گروه تصادفی-کم ­خطا، تصادفی-پرخطا و تصادفی در شرایط حافظه کاری بالا در مقایسه با شرایط حافظه کاری پایین، هم زمان با تکلیف ثانویه شناختی عملکرد بهتری داشتند. نتایج این پژوهش نشان می­دهد حافظه کاری نقش بسیار مهمی در یادگیری مهارت­ های حرکتی و به ویژه دستیابی به سطوح بالای خودکاری اجرای تکالیف خواهد داشت.

تداخل زمینه ای, مدل یادگیری کم خطا, پردازش خطا, پرتاب دارت