طراحی مدل بهبود کیفیت آموزش حسابداری از طریق بررسی روابط بین عوامل موثر بر روش های تدریس

یکی از مهم­ترین دغدغه­ های دانشگاه ­ها، تربیت حسابداران لایق است که نیازهای سازمان­ها را برطرف سازند. در سال­های اخیر مسئله کیفیت آموزش و تدریس از مباحث مهم در نظام­های آموزشی دیده شده است که یکی از مهمترین مولفه­ هایی که در بحث کیفیت دانشگاه ­ها مدنظر قرار گرفته است، روش­های تدریس است. بنابراین بر پایه این استدلال، پژوهش حاضر با استفاده از رویکرد مدل­سازی معادلات ساختاری به بررسی روابط بین عوامل موثر بر روش­های تدریس در جهت بهبود کیفیت آموزش حسابداری می ­پردازد. بدین منظور، پس از انجام مطالعات اکتشافی، مدل نظری بهبود کیفیت آموزش حسابداری از طریق بررسی عوامل موثر بر روش های تدریس تدوین و فرضیه ­های پژوهش حاضر مبتنی بر این مدل طراحی شد. برای گردآوری داده ­ها از پرسشنامه محقق ساخته با ۸۶ گویه استفاده گردید. پرسشنامه مذکور برای اساتید و دانشجویان حسابداری در مقاطع مختلف و افراد خبره در حرفه حسابداری ارسال گردید که در نهایت با توجه به نامشخص بودن جامعه آماری، تعداد ۳۸۴ نفر به پرسشنامه ­ها پاسخ دادند و در تحلیل­ های آماری لحاظ شدند. پس از اطمینان یافتن از برازش قابل قبول مدل­های اندازه­گیری و ساختاری پژوهش، یافته ­های پژوهش حاکی از آن است که بین عوامل موثر بر روش­های تدریس در جهت بهبود کیفیت آموزش حسابداری رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و بیشترین رابطه، به ترتیب مربوط به اثر راهبردها بر پیامدها (۹۸/۰)، اثر شرایط علی بر پدیده محوری (۶۳/۰)، اثر پدیده محوری بر راهبردها (۴۰/۰)، اثر شرایط زمینه ای بر راهبردها (۳۶/۰) و شرایط مداخله گر بر راهبردها (۲۵/۰) می­باشد.

Keywords:

واژه های کلیدی: کیفیت آموزش حسابداری , روش های تدریس , معادلات ساختاری