سید محمدمهدی موسوی - دانش پژوه سطح چهار رشته امام شناسی حوزه علمیه قم، ایران

«علم امام» یکی از مهم ترین مقومات جایگاه امامت است. در بینش امامیه، گستره علم و آگاهی امام _ به اذن خداوند _ حتی امور فرا زمینی و غیبی را نیز دربرمی گیرد. جریان سلفی گری ایرانی این مقام امامان را برنتافته و این مسائل را جعلیات و به مثابه دوری از اسلام ناب معرفی کرده و از برخی خطبه های نهج البلاغه در مسیر انکار علم غیب امام بهره جسته است. ادله سید ابوالفضل برقعی بر انکار « علم غیب» را می توان حول محور کلی اعتراف امیر المومنین(ع) بر انکار علم غیب برای خویش، اختصاص علوم فرابشری به خداوند، و نفی علم غیب با توجه به منابع علم امام طرح کرد. در این تحقیق، پس از بیان و تبیین گستره، قلمرو و منابع علم امام از نگاه امام علی(ع)، به بررسی ادله نافی علم غیب از دیدگاه ابوالفضل برقعی، پرداخته شده است تا درستی یا نادرستی ادعای او آشکار شود.

سلفی گری ایرانی, علم امام, ابوالفضل برقعی, نهج البلاغه