بررسی تجربی در صد گیرداری اتصالات صلب جوشی متداول در قابهای خمشی برای مناطق زلزله خیز

در اتصالات صلب متعارف تیر به ستون برای قابهای خمشی فولادی که در ایران ساخته می شود. معمولا تیرها با ورق اتصال کششی و فشاری در بک امتداد به ورقهای تقویتی ستون مرکب (شامل دو نیمرخ ا شکل و ورق تقویت ) و در امتداد دیگر به جان آن متصل می شوند. آنچه که از نظر گیرداری اتصال می تواند مورد توجه قرار گیرد . اتصال تیر به ستون از طریق عنصر واسطه یعنی برق تقویتی سشون می باشد. از آنجا که ورق مزبور فقط در کناره های خود توسط جوش به بال نیمرخ های ستون مرکب متصل می شود. بر اثر نیروی کششی حاصل از لنگر انتهایی تیر در ورق اتصال، در صفحه عمود بر خود ، در فاصله بین کناره های جوش شده، می تواند آزادانه خم شده و در نتیجه به صورت یک اتصال نیمه گیردار باعث دوران نسبی تیر و ستون شود. در مناطق زلزله خیز وجود اتصالات نیمه گیردار برای قابهای خمشی بدون توجه به میزان گیرداری آنها می تواند در نتیجه مخرب در پی داشته باشد، ابتدا تغییر مکانهای جانبی زیاد تحت اثر نیروی افقی زمین لرزه و به دنبال آن افزایش لنگر ستونها، که کنترل هر دو مورد فقط با شناخت میزان گیرداری اتصال و بکار بردن آن در تحلیل های اولیه سازه امکان پذیر می باشد.برای بررسی عملکرد و محاسبه درجه گیرداری این نوع اتصالات، در مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن مبادرت به ساخت هفت نمونه آزمایشگاهی با مقیاس وانعی گردید. در این مدلها ، علاوه بر ساخت اتصالات نیمه گیردار متداول، چند نمونه اصلاح شده نیز با شرایط خاص اجرایی ساخته شده که از سختی کافی همانند یک اتصال صلب برخوردار می باشند. به این ترتیب با مشخص شدن میزان گیرداری هر یک از آنها، می توان تحلیل سازه را که در آن از این نوع اتصالات بکار رفته باشد به عنوان قاب خمشی با اتصالات نیمه گیردار با صلب، بسته به مورد کاربردشان، به صورت دقیق تر انجام داد .