حسین حبیب اله زاده - دانشجوی دکتری، گروه مشاوره ، دانشکده ادبیات، علوم انسانی و اجتماعی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
عبدالله شفیع ابادی - استاد، گروه مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران.(نویسنده مسئول) ashafiabady@yahoo.com
محمد قمری - دانشیار، گروه مشاوره، دانشکده علوم انسانی،واحد ابهر، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران.

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رویکرد زوج درمانی خودتنظیمی بر کاهش دلزدگی زناشوئی زوجین بود. روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی است که با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری سه ماهه اجرا شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زوجین در معرض طلاق بودند که به دادگاه خانواده شعبه باهنر تهران در سال ۱۳۹۷ مراجعه کرده بودند. ۲۴زوج(۲۴ نفر مرد ،۲۴نفرزن)بصورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و بصورت تصادفی دردوگروه آزمایش(۱۲ زوج)وکنترل(۱۲زوج) قرارگرفتند.آزمودنی های گروههای آزمایش وکنترل درسه مرحله پیش آزمون،پس آزمون و پیگیری به مقیاس دلزدگی زناشویی پاینز پاسخ دادند.گروه آزمایش طی ۸ جلسه تحت آموزش زوج درمانی خودتنظیمی قرار گرفتند. اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند.داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس یک راهه تجزیه و تحلیل شدند. . همچنین نتایج در )p < یافته های پژوهش نشان دادزوج درمانی خودتنظیمی برکاهش دلزدگی زناشویی زوجین درمعرض طلاق اثربخش است(۰۵/۰ مرحله پیگیری نیز پایدار بود.با توجه به نتایج بدست آمده می توان زوج درمانی خودتنظیمی را در پیشگیری از طلاق و کاهش دلزدگی زناشویی به کار برد.کلید واژه:زوج درمانی خودتنظیمی،دلزدگی زناشویی،زوجین،طلاق

زوج درمانی خودتنظیمی, دلزدگی زناشویی, زوجین, طلاق