اثربخشی آموزش مثبت نگری به شیوه ی گروهی برافزایش شادکامی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار

پژوهش حاضر باهدف تعیین تاثیر آموزش مثبت نگری به شیوه گروهی برافزایش شادکامی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی شهر صوفیان انجام پذیرفت. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون، با گروه کنترل و پیگیری بود. برای انتخاب نمونه، از بین مراکز تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی شهر صوفیان، یک مرکز به شیوه ی در دسترس انتخاب و سپس از میان زنان سرپرست خانوار آن مرکز، ۳۰ نفر که ملاک های ورود به پژوهش را دارا بودند، به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند ( هر گروه ۱۵نفر). هر دو گروه به پرسشنامه شادکامی آکسفورد و کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت پاسخ دادند. در مراحل بعدی پژوهش، در گروه آزمایش، ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش مثبت نگری اجرا گردید. درحالی که بر روی گروه کنترل هیچ آموزشی انجام نگرفت و پس از پایان جلسات دو پرسشنامه شادکامی و کیفیت زندگی به روی هر دو گروه، به عنوان پس آزمون اجرا شد. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و tهمبسته مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس حاکی از افزایش شادکامی و کیفیت زندگی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بود. به علاوه در مرحله پیگیری نیز این تاثیر پایدار بود. به طورکلی نتایج پژوهش حاکی از آن است که آموزش مثبت نگری شادکامی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار را افزایش داده، بنابراین می توان از این مداخله برای ارتقاء شادکامی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار استفاده نمود.

Keywords:

آموزش مثبت نگری , شادکامی , کیفیت زندگی , زنان سرپرست خانوار