شهرام مامی - استادیارگروه روان شناسی عمومی،واحد ایلام، دانشگاه آزاد اسلامی، ایلام، ایران
کامران امیریان - دانشجوی دکترای روان شناسی عمومی ،واحد ایلام،دانشگاه آزاد اسلامی، ایلام، ایران

اختلال اوتیسم یکی از بیماری­های گروه اختلالات فراگیر رشد می باشد که با تخریب پایدار در تعامل اجتماعی متقابل، تاخیر یا انحراف ارتباطی و الگوی ارتباطی کلیشه ای محدود، مشخص است. مطالعات نشان می­دهد والدین و به ویژه مادران کودکان مبتلا به اوتیسم در معرض مشکلات مربوط به بهداشت روانی هستند. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان گروهی شناختی- رفتاری بر سلامت روان و باورهای غیرمنطقی مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال اوتیسم در شهر ایلام در سال ۱۳۹۴ انجام گرفته است. نمونه آماری شامل ۴۰ نفر از این مادران است که به صورت در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه ۲۰ نفری (آزمایش و کنترل) با روش تصادفی ساده قرار داده شدند. بدین صورت به منظور تشخیص دقیق، پرسش نامه های سلامت روان و باورهای غیرمنطقی توسط آزمودنی­های هر دو گروه تکمیل شد. سپس گروه آزمایش در ۱۰ جلسه و هر جلسه ۲ ساعت تحت درمان به روش شناختی- رفتاری قرار گرفت، اطلاعات بدست آمده از دو مرحله ارزیابی (پیش­آزمون و پس­آزمون) با آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس) تجزیه و تحلیل شد. یافته­های پژوهش نشان داد که بین گروه کنترل و آزمایش تفاوت معناداری در نمرات سلامت روان وجود دارد (۰۵/۰ P<) و تفاوت معناداری بین دو گروه در نمرات باورهای غیرمنطقی وجود نداشت. بر اساس یافته های پژوهش می­توان نتیجه­گیری کرد که مداخله شناختی- رفتاری می تواند در بهبود روان مادران کودکان اوتیسم موثر باشد.

درمان گروهی شناختی- رفتاری, سلامت روان, باورهای غیرمنطقی, مادران, اوتیسم