تعیین حداقل محدوده قابل دوام برای تالاب هشیلان در شمال غرب کرمانشاه

در دو دهه گذشته مطالعات در زمینه اکولوژی انقراض و بر آورد حداقل وسعت زیستگاه برای حمایت گونه ها نوعا مبتنی بوده است بر تخمین "آستانه انقراض" یا برآورد حداقلی از زیستگاه
که در وسعتی کمتر از آن اندازه جمعیت به صفر نزدیک می شود. در یک مدل "استوکاستیک " میزان آستانه می تواند به وسعتی از زیستگاه اطلاق شود که انقراض یک جمعیت در طی یک زمان
معین اجتناب ناپذیر باشد. اکنون روشن شده است که یک مدل سازی قابل اطمینان از برآورد حداقل زیستگاه برای بقاء یک گونه نه تنها نیازمند آگاهی بر عوامل موثر بر بقاء موجودات است
بلکه همچنین وابسته به اطلاعاتی است که در مورد دامنه اثر هر یک از عوامل ب ه دست آمده وجود دارد. مفهوم "حداقل قابل دوام زیستگاه" بر اساس مفهوم "حداقل اندازه قابل دوام جمعیت " شکل گرفته است. هردو کمیت، اندازه زیستگاه یا اندازه جمعیت، آستانه هائی هستند که در ورای آنها امکان انقراض زیستگاه یا جمعیت بدل به یک مخاطره جدی می شود. حداقل اندازه قابل دوام
جمعیت حد پائین اندازه جمعیت در شرایط طبیعی است. در چنین اندازه ای انتظار می رود که خطر انقراض یا مخاطرات جمعیتی و ژنتیکی از میان برود. چنین اندازه ای از جمعیت باید بتواند
بقاء گونه را با احتمال ۹۵ در صد برای مدت ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ سال تامین نماید. شیوه های متفاوتی برای تخمین این اندازه ازجمعیت به کار گرفته شده است. حداقل اندازه قابل دوام زیستگاه
منعکس کننده تاثیر مرکب عواملی است که بر احتمال انقر اض تمامی گونه های یک جامعه اکولوژیک (زیستگاه) تاثیرگذار است. در این مطالعه تلاش می شود با توجه به آهنگ از دست
رفتن بخشهایی از تالاب هشیلان محدوده حداقل قابل دوام این تالاب بر اساس عوامل متعدد را به دست آورد.