ندا سلطانی
قاسم حسینی سالکده

خشکی یکی از بزرگترین عوامل محدودکننده عملکرد گیاهان در سطح جهان می­باشد. بررسی تغییرات الگوی پروتیین­های ریشه برنج در سیستم خشکی نسبی با استفاده از تکنیک پروتئومیکس مورد مطالعه قرارگرفت. تیمارها در سه تکرار مستقل از هم اعمال شد و چهار بافت ریشه­ای مورد مقایسه قرارگرفت: ریشه­هایی که تحت آبیاری کامل قرارداشتند WW))، ریشه هایی که تحت خشکی کامل بوده (WD)، ریشه هایی که در تقسیم ریشه آب کافی دریافت کرده (SpWW) و ریشه هایی که در تقسیم ریشه در معرض خشکی کامل بودند (spWD) بررسی پروتئوم بافت­های ریشه حاصل از تیمارهای ذکر شده توسط الکتروفورز دوبعدی منجر به شناسایی ۳۲ نقطه پروتیین شد که از این تعداد ۱۳ نقطه پروتیینی در هر دو تیمار WD و spWD افزایش بیان داشته، تعداد ۹ نقطه پروتیینی در هر سه تیمارWD، spWD و spWW نسبت به گیاهان نرمال WW افزایش نشان داده، تعداد ۸ نقطه پروتیینی در گیاهان نرمال بیان نشده و ۲ نقطه پروتیینی فقط در تیمار WD افزایش بیان داشت. تنش خشکی باعث تغییراتی در بیان پروتیین­ها گردید که اکثر تغییرات در ریشه­های در معرض تنش خشکی رخ داد، از جمله افزایش بیانPR  پروتیین­ها در پاسخ به خشکی افزایش و عدم بیان  Heat shock پروتیین­ها و تیرودوکسین در ریشه­های در معرض آب.

خشکی, تقسیم ریشه, برنج, پروتئومیکس