در پژوهش حاضر راندمان آبیاری در روش های آبیاری سطحی متداول و آبیاری بارانی کلاسیک در ۲۶ زمین زراعی چند منطقه استان گلستان طی سال های ۱۳۸۷ و ۱۳۸۸ مورد ارزیابی قرار گرفتند. بدین منظور ۲۰ مزرعه مختص آبیاری سطحی و شش مزرعه تحت روش آبیاری بارانی کلاسیک قرار داشتند. راندمان کاربرد آب در روش آبیاری سطحی با استفاده از نسبت مقدار آب جذب شده تا عمق ریشه گیاه (تفاوت رطوبت خاک در قبل و بعد از آبیاری) و مقدار آب وارد شده به هر مزرعه (با اندازه گیری حجم آب ورودی) تعیین شدند. در روش آبیاری بارانی علاوه بر راندمان کاربرد آب مقدار ضریب یکنواختی (CU) نیز اندازه گیری شد. نتایج نشان داده است که دامنه تغییرات راندمان کاربرد آب در روش سنتی از ۲۲.۲۹ تا ۶۷.۸ درصد و در روش آبیاری بارانی از ۵۴ تا ۸۰ درصد و همچنین مقدار CU در روش آبیاری بارانی از ۵۲ تا ۸۸ درصد در نوسان است. دلایل عمده ای که باعث شده است تا در بعضی از مزارع راندمان قابل قبول دریافت نگردد شامل، نامناسب بودن زمان آبیاری، انتخاب دبی نامناسب، ابعاد نامناسب، غیریکنواختی مزرعه و عدم توجه به قدرت جذب آب توسط خاک می باشد.