سنجش و رتبه بندی میزان زیست پذیری محلات شهری (نمونه موردی محلات منطقه ۶ شهر تهران)

امروزه شهرها مکان اصلی کار و زندگی بخش عمدهای از گروه های انسانی است. ولی با مشکلات بسیاری در زمینه های مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی مواجه اند، در این میان مشکلاتی همچون انواع آلودگی، مسائل ترافیک و حمل ونقل و انواع مشکلات زیست محیطی و ... کیفیت زندگی و به تبع آن زیست ­پذیری در شهرها را به شدت کاهش داده است. از این رو، توجه به کیفیت زندگی، شرایط و امکانات و نیازهای ساکنان شهرها، مساله­ ای حیاتی می­ باشد. نیل به زیست­ پذیری یکی از اهداف استراتژی توسعه پایدار شهری محسوب  می­گردد که بشر در طول حیات خود به دنبال ارتقای کمی و کیفی آن بوده است. در واقع اصطلاح زیستپذیری اشاره به درجه ملزومات یک جامعه بر مبنای نیازها و ظرفیت­ های افراد آن جامعه دارد. هدف از پژوهش حاضر، سنجش میزان زیست پذیری در محلات منطقه ی ۶ تهران است. بدین منظور ابتدا شاخص های موثر در سنجش زیست پذیری از منابع مختلف تهیه و سپس داده ها و اطلاعات مورد نیاز به صورت پیمایشی و ابزار پرسشنامه از ۱۸ محله جمع آوری شده است. در مرحله بعد، میزان اهمیت و تاثیر هر شاخص در زیستپذیری بر اساس روش آنتروپی شانون مشخص شده و محلات مورد مطالعه بر اساس میزان زیست پذیری با استفاده از روش تصمیم گیری چند معیار ویکور رتبه بندی شده اند. نتایج پژوهش نشان می دهد شاخص های آموزش با وزن (۱۲۵/۰)، بهداشت با وزن (۱۱۷/۰) و حمل ونقل با وزن(۱۰۵/۰) بیشترین اهمیت و تاثیر را در زیست­پذیری منطقه ی ۶ دارند و شاخص های کیفیت بصری، مسکن و آلودگی به ترتیب با اوزان (۰۶۵/۰، ۰۶۴/۰ و ۰۶۴/۰) دارای کمترین اهمیت و تاثیر را در زیست پذیری منطقه ۶ دارند. همچنین بر اساس نتایج حاصل از آنتروپی، محلات آرژانتین و امیرآباد با شاخص ویکور (۰۰/۰ و ۳۴/۰) به ترتیب از زیست­ پذیری بالاتری برخوردار می باشند و محلات ایرانشهر، نصرت و عباس آباد با شاخص ویکور (۹۵/۰، ۹۱/۰ و ۰۸۹) به ترتیب از پایین ترین سطح زیست پذیری در سطح منطقه برخوردارند.

Keywords:

زیست پذیری , محلات , مدل ویکور , منطقه ۶ تهران