مهیار السادات ملک زاده بافقی - دانش آموخته محیط زیست
ماریا محمدی زاده - هیات علمی دانشگاه آزاد بندرعباس
افشین علی زاده شعبانی - هیات علمی دانشگاه تهران

بوم شناسی سیمای سرزمین (Landscape ecology) یکی از شاخه های جدید بوم شناسی که در آن بیشتر به روابط بین اکوسیستم های مختلف و لکه های زیستگاهی از یک جنس پرداخته می شود. این روابط شامل انتقال مواد، انرژی و گونه های داخل این زیستگاه ها می باشد. . نحوه ی قرارگرفتن این لکه ها, دوری و نزدیکی آنها و اندازه شان در نحوه ی برقراری این نقل و انتقالات مؤثرهستند. در دهه ی اخیر با پیشرفت فعالیتهای انسانی برای استفاده هر چه بیشتر از منابع طبیعی تجدید شونده و فشار هر چه بیشتر که محیط های طبیعی حفظ شوند. یکی از آثار این فعالیتها توسعه ی شهرها و روستاها و راههای ارتباطی وزمین های کشاورزی وبهره برداری جنگل ها و مراتع بود که خودمنجر به تکه تکه شدن زیستگاه های بزرگ به زیستگاه های کوچکتر(که عملا قابل استفاده برای گونه ها نمی باشد) شده است. از دست دادن زیستگاه و تغییر آن باعث شکسته شدن زیستگاه های پیوسته به یک سری از لکه های تکه تکه شده کوچکتر می شود. این امر باعث افزایش جدا افتادگی بین لکه های زیستگاهی باقیمانده می شود. اطمینان حاصل کردن از وجود گونه ها در اکوسیستم های طبیعی ویژه خود از طریق فراهم کردن امکان جابجایی و پراکندگی گونه ها در سیمای سرزمین باعث افزایش انعطاف پذیری اکوسیستم و در نتیجه کاهش اثرات منفی تکه تکه شدن زیستگاه و تغییرات اقلیم می شود. پس اقدامات حفاظتی مربوط به پیوستگی می تواند عملکرد های اکوسیستمی را تضمین و خدمات اکوسیستمی و سود اجتماعی اقتصادی را فراهم نماید.

بوم شناسی سیمای سرزمین، مدیریت زیستگاه، گذرگاه، مدیریت حیات وحش