محمود امیری - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری - مدرس دانشگاه – معاون عمران روستایی بن
ام البنین نم ساوی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری – عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی چا

نظریه توسعه پایدار،در دهه پایانی قرن بیستم ، در پی شکست مکاتب مختلف برنامه ریزی از جمله مدرنیسم و پسامدرنیسم،در عدم توانایی به شرایط مطلوب زندگی و آثار مخرب بر محیط زیست جهانی ، ملی ، منطقه ای و محلی پا به عرصه وجود گذاشت . بی شک برای نیل به مبانی پایه ای این نظریه نقش استراتژیک دولتها در برنامه ریزیها و سیاست صحیح کاربری اراضی ضروری است . برنامه ریزی شهری قرن بیستم در حالی پایان یافت که نه تنها این برنامه ریزی مثبت ارزیابی نمی گردید ، بلکه چهره ای نازیبا در برابر محیط زیست شهری عرضه نموده و با فرهنگ فن گرایی ساختارهای زیستی و اجتماعی را نشانه رفته است که پیامدی جز ناپایداری و عدم تعادل در زیر ساختهای طبیعی ، اجتماعی ، اقتصادی ، کالبدی نداشته است . این مقاله ضمن پرداختن به چارچوب اصولی توسعه پایدار و توسعه پایدار شهری ، با عبرت گیری از گذشته و درخواست تجدید نظر در مبانی نظری برنامه ریزان حرفه ای ، منشوری واحد برای برنامه ریزان شهری در قرن بیست و یکم ارائه خواهد داد .

توسعه پایدار ، شهر پایدار ، محیط زیست شهری