محمدعلی رمضانی - Sari Agricultural Sciences and Natural Resources University
یدالله چاشنی دل - Sari Agricultural Sciences and Natural Resources University
اسدالله تیموری یانسری - Sari Agricultural Sciences and Natural Resources University
حمید دلدار - Sari Agricultural Sciences and Natural Resources University

  اثرات سه سطح مختلف پروتئین قابل تجزیه و غیر قابل تجزیه در شکمبه به ترتیب در نسبت­های ۷۰ به ۳۰، ۶۵ به ۳۵ و ۶۰ به ۴۰ (درصد پروتئین خام) روی توان پرواری و خصوصیات لاشه ۲۴ راس بره نر حاصل از آمیخته­گری تجاری نژاد زل- سنگسری، با سن تقریبی ۶ تا ۷ ماه و میانگین وزن زنده ۵/۲ ± ۲۹ کیلوگرم مورد بررسی قرار گرفت. سطح انرژی و پروتئین خام درهمه تیمارها یکسان بود. بره­ها به مدت ۹۵ روز در قفس­های انفرادی مورد تغذیه دستی قرار گرفتند. این پژوهش در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار (جیره) و هر تیمار با ۸ تکرار روی دام­های آزمایشی انجام شد. اضافه وزن و میزان خوراک مصرفی به ترتیب هر دو هفته یک­بار و روزانه اندازه­گیری ­شد. در پایان دوره ۵۰ درصد از بره­ها جهت تعیین وزن لاشه، درصد گوشت و درصد چربی ذبح گردیدند. نتایج آزمایش نشان داد که میانگین افزایش وزن روزانه، ماده­ خشک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل غذایی بره­های تغذیه شده با جیره­های آزمایشی به ترتیب ۲/۱۷۳، ۸/۲۱۰ و ۴/۲۰۰ گرم، ۴۸/۱، ۵۱/۱ و ۵۰/۱ کیلوگرم و ۵۴/۸، ۳۹/۷ و ۵۸/۷ بود. نوع جیره اثر معنی­داری بر ماده­ خشک مصرفی، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی داشت. اثر نوع جیره بر وزن لاشه گرم، درصد گوشت و درصد چربی در نمونه­های حاصل از لاشه بره­های آزمایشی معنی­دار نبود. نتایج این آزمایش نشان داد که جیره حاوی ۳۵ درصد پروتئین غیر قابل تجزیه و ۶۵ درصد پروتئین قابل تجزیه در شکمبه به عنوان مطلوب­ترین جیره برای بره­های آزمایشی به شمار می­رود.

Performance, Carcass caracteristics, Male lamb, توان پرواری, ویژگی های لاشه, بره های نر