رابطه خودشناسی و خداشناسی از منظر علامه طباطبایی
Publish place: 4th Congress on Interdisciplinary Researches in Islamic Humanities, Jurisprudence, Law and Psychology
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,100
This Paper With 17 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
HUMANITY04_070
تاریخ نمایه سازی: 17 مهر 1400
Abstract:
نوشتار حاضر با عنوان رابطه خودشناسی و خداشناسی از منظر علامه طباطبایی با هدف بررسی شناخت خویشتن وتاثیر آن بر خداشناسی به روش نقلی وحیانی و باشیوه ی توصیفی نگاشته شده است. خودشناسی، همان شناخت حقیقت آدمی و استعدادهای درونی آن از جنبه ی خلیفه الله ی است. در دین مبین اسلام به شناخت پروردگار و شناخت خویشتن تاکید شده است و اهمیت این امر بر کسی پوشیده نیست. در این نوشتار ضمن مفهوم شناسی کلمات کلیدی و شناخت مختصری از علامه طباطبایی(ره) به بیان تاثیر خداشناسی بر خودشناسی و نقش شناخت خویشتن بر خداشناسی از منظر علامه طباطبایی پرداخته شده است. در دیدگاه علامه طباطبایی کسی که به خودشناسی پرداخته است، قبلا خدا را شناخته است. از منظر ایشان خودشناسی بهترین و نزدیک ترین طریق انسان در رسیدن او به سوی خداوند متعال است. نه این که نفس مومن ابزار رسیدن به خداوند باشد، بلکه نفس مومن همان راهی است که منتهی به شناخت پروردگار می شود و از دو طریق؛ حصولی و حضوری قابل دسترسی است. در بیان علامه طباطبایی تنها در سایه شناخت حضوری انسان از خویشتن، انسان به فقر ذاتی خود آگاه می شود و در مقابل خالق هستی خشوع می کند و به حقیقت بندگی می رسد. اگرخودشناسی با تزکیه و تهذیب نفس همراه شود، زوال ناپذیر است.
Keywords:
Authors
زهرا شیخی
دانش آموخته سطح سه رشته تفسیر وعلوم قرآن حوزه علمیه
رحمان عشریه
دانشیاردانشگاه علوم ومعارف قرآن کریم