اثرات تزریق گیاه زنیان (Trachyspermum copticum L) در هسته مشبک پاراژیگانتوسلولاریس بر روی علائم کمی سندرم ترک در موش صحرایی نر

در این تحقیق، پس از تهیه میوه گیاه زنیان (Trachyspermum copticum L.) از ارتفاعات ۱۱۰۰ متری بین ایذه و ده دز در خوزستان ، عصاره گیاه در غلظت های ۱۰، ۱۰۰ و ۱۰۰۰ برابر رقیق شده توسط دستگاه سوکسله تهیه شد. بعد از آزمایشهای اولیه چهار گروه هشت تایی موش صحرایی نر نژاد اسپیراگ داولی با میانگین وزنی ۳۰۰-۲۵۰ گرم با تزریق مرفین به صورت زیر جلدی معتاد شدند. پس از حصول اطمینان از اعتیاد حیوانات، یک گروه به عنوان شاهد که یک میکرولیتر سالین، ۳ گروه دریافت کننده عصاره آبی زنیان در غلظت های ۱۰، ۱۰۰ و ۱۰۰۰ برابر رقیق شده که به روش استریوتاکسیک در هسته PGI تزریق شد. در کلیه گروههای مورد مطالعه پس از تزریق نالوکسان به صورت داخل صفاقی نشانه های کمی سندرم که شامل کاهش وزن، پرش، ایستادن روی دوپا، صعود کردن و انقباضات شکمی بود، در بازه های زمانی ۴۵ دقیقه مورد سنجش قرار گرفتند. نتایج نشان داد که غلظتهای متفاوت زنیان به طور معنیداری نسبت به گروه شاهد سبب کاهش علائم سندرم ترک میشود، به طوری که بیشترین تاثیر را غلظتهای بیشتر یعنی دوز ۱۰ برابر رقیق شده به دنبال داشته است. به طور خلاصه میتوان نتیجه گرفت که تزریق عصاره آبی زنیان در هسته PGi یک کاهش وابسته به دوز (از طریق اعمال اثر برگیرنده های اختصاصی PGi) در بیشتر علائم کمی سندرم ترک (به جز کاهش وزن ) نشان می دهد.

Keywords:

زنیان , هسته پاراژیگانتوسلولاریس , سندرم ترک , موش صحرایی نر