کاربرد و مدیریت آب شور و لب شور در خربزه دیررس سبزوار

کاشت گیاهان زراعی مناسب و سازگار با آب های شور و لب شور می تواند نقش موثری در افزایش درآمد کشاورزان و صادرات میوه به خارج کشور داشته باشد. خربزهای غالب در الگوی کشت خراسان بزرگ، بیشتر مصرف تازه خوری داشته و در صادرات میوه به خارج کشور جایگاهی ندارند. برای بررسی امکان استفاده از خربزه دیررس سبزوار (مه ولاتی) با استفاده از آبهای شور و لب شور در کاهش تلفات آب و افزایش صادرات، آزمایشی با ۷ تیمار و ۳ تکرار در قالب بلوک های کامل تصادفی با استفاده از روش آبیاری قطره ای نواری، در مشهد انجام شد. تیمارهای آبیاری عبارت بودند از، آبیاری با آب شیرین (۶/۰ دسی­زیمنس بر متر) از ابتدای کاشت تا پایان برداشت محصول (T۱)، آبیاری با آب دارای شوری ۳ دسی­زیمنس بر متر (لب شور)، از  ابتدای کاشت تا برداشت محصول (T۲)، آبیاری با آب دارای شوری ۶ دسی زیمنس بر متر (شور)، از ابتدای کاشت تا پایان برداشت محصول (T۳)، آبیاری با آب دارای شوری ۳ دسی­زیمنس بر متر از ۴۰ روز بعد از جوانه زنی تا برداشت محصول (T۴)، آبیاری با آب دارای شوری ۳ دسی ­زیمنس بر متر از ۲۰ روز بعد از جوانه زنی تا برداشت محصول (T۵)، آبیاری با آب دارای شوری ۶ دسی­زیمنس بر متر از ۴۰ روز بعد از جوانه زنی تا برداشت محصول (T۶)، آبیاری با آب دارای شوری ۶ دسی­زیمنس بر متر از ۲۰ روز بعد از جوانه زنی تا برداشت محصول (T۷). نتایج نشان داد که، شوری آب باعث کاهش عملکرد کل، عملکرد بازارپسند و کارآیی مصرف آب آبیاری شد اما تفاوت بین عملکردهای تیمارهای آب شور و لب شور معنی دار نبودند. آبیاری با آب شیرین در اوایل دوره رشد باعث افزایش محصول نشده بلکه، تنش بیشتری به گیاه وارد کرد. در این آزمایش، با وجود شور شدن آب و کاهش محصول، هنوز خربزه های تولیدی، برای صادرات مناسب بودند.

Keywords:

آبیاری قطره ای , خربزه , سبزوار , شوری