مهدی شعبانیان - دانشجوی دکتری، گروه معماری، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
محمدهادی کابلی - استادیار گروه معماری، واحد دماوند، دانشگاه آزاد اسلامی، دماوند، ایران. (مسوول مکاتبات).
علی دهقان بنادکی - استادیار گروه عمران، واحد دماوند، دانشگاه آزاد اسلامی، دماوند، ایران.
لیلا زارع - استادیار گروه معماری، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

زمینه و هدف: رفتار حرارتی ساختمان های زیر زمین، نسبت به ساختمان های روی زمین متفاوت است. نزدیکی دمای درون زمین به متوسط دمای سالانه محیط، باعث کاهش تبادل حرارت این بناها، نسبت به ساختمان های روی زمین می شود. کاهش مصرف انرژی، انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش می دهد. هدف این پژوهش امکان سنجی استفاده از انرژی زمین گرمایی در ساختمان به منظور کاهش انتشار آلاینده دی اکسید کربن در شهر همدان  با شرایط اقلیمی سرد در سال ۱۳۹۸ می باشد. روش بررسی: شبیه سازی با استفاده از نسخه ۰-۱-۸ نرم افزار انرژی پلاس انجام شد. مدل مورد بررسی، نمونه فضایی استاندارد ۹۰۰ اشری با کاربری مسکونی در نظر گرفته شد. در ابتدا، مدل روی سطح زمین مستقر و مصرف انرژی آن معادل ۴۲۴/۰ مگاوات ساعت بر مترمربع مشخص شد. سپس نمونه در گام های متوالی و مساوی ۵/۰، ۱، ۵/۱، ۲، ۵/۲ و ۳ متری در عمق زمین واقع و در هر گام مصرف انرژی مشخص شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که در عمق های یادشده، به ترتیب معادل ۵۱/۱۴، ۳۸/۲۸، ۵۶/۴۴، ۲۵/۵۷، ۷۰/۷۴  و ۰۷/۷۹ درصد نسبت به حالت اولیه نیاز سالانه انرژی نمونه کاهش یافته است. از طرفی میزان انتشار آلاینده دی اکسید کربن در محیط نیز به ترتیب معادل۶۵/۰ و ۲۷/۱ و ۹۹/۱ و ۵۷/۲ و ۳۵/۳ و ۵۵/۳ درصد کاهش یافته است. بحث و نتیجه گیری:  استقرار ساختمان درون زمین، انتشار آلاینده دی اکسید کربن در محیط را کاهش می دهد.  

بهره وری انرژی در ساختمان, انرژی زمین گرمایی, شبیه سازی, دی اکسید کربن, همدان