بررسی روند تحولات نظریه نوشهرگرایی و کاربرد آن در ایران

نوشهرگرایی به عنوان یک رویکرد جدید طراحی و برنامه ریزی شهری در انتقاد به شهرسازی دوران معاصر که دارای الگوی پراکنده ،غیر انسانی و ماشینی است شکل گرفته است. این رهیافت آموزه ای از سبک های معماری، رشد هوشمند، مخالفت با توسعه پراکنده و شهرسازی پایدار مبتنی بر حمل و نقل عمومی است. این رویکرد امروزه هدایت و رهبری نسل پست مدرن طراحان و برنامه ریزان را به عهده دارد و یکی از مهمترین رویکردهای برنامه ریزی شهری در این قرن محسوب می شود. هدف از این تحقیق معرفی رویکرد نوشهرگرایی و نحوه بکارگیری آن در کشورهای توسعه یافته ،می باشد. همچنین در این پژوهش به بررسی اصول نوشهرگرایی در ایران وانطباق آن با چهار دوره تاریخی پیش از انقلاب و پس از انقلاب و اصولا تفکیک این اصول با توجه به مولفه های شاخص در هر دوره تاریخی می پردازیم. روش تحقیق پژوهش حاضر به صورت توصیفی-تحلیلی می باشد و گردآوری اطلاعات از طریق مطالعات اسنادی-کتابخانه ای با روش تحلیل محتوا با بررسی دیدگاه ها و ایده های مختلف در زمینه نوشهرگرایی و کاربست آن در دوران مختلف تاریخی و شکل گیری آن صورت پذیرفته است. نتایج این پژوهش از سویی همسو و قرین بودن مولفه های شهرسازی در ایران در دوره های تاریخی را نشان داد و از سوی دیگر میتوان اذعان نمود که ماهیت و شکل گیری نهضت نوشهرگرایی ،به منظور بکارگیری در فرایند برنامه ریزی و طراحی شهری در راستای دست یابی به اهداف شهرسازی پایدار بسیار حرکت جدیدی بوده و می تواند منجر به پیدایش فضاهای پایدار در سطح شهرها و محلات گردد.

Keywords:

نوشهرگرایی , محلات شهری , شهرسازی ایران , فضاهای پایدار , طراحی شهری