محمدرضا پاکدل فرد - دانشجوی دوره دکتری معماری اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تح
وحیده جمیری - کارشناس ارشد برنامه ریزی درسی، دانشگاه تبریز

این مقاله با نگاهی به شیوههای آموزش سنتی معماران در ایران به بررسی و تحلیل مزایای اینشیوه آموزشی میپردازد. شاهکارهای معماری ایران که موجبات حیرت و تحسین جهانیان را باعثشدهاند، به دست توانای معمارانی ساخته شدهاند که صاحبان دانش و فن ساخت و ساز بودند و علاوهبر آن در سایر علوم زمان نیز دستی داشته و گنجینه ای از علوم و فنون زمان را در سینه فراخ خود جایداده بودند.بی شک عوامل متعددی دست در دست هم داده بود تا چنین افراد جامع العلومی تربیت شوند، اما دراین میان میتوان شیوهای را که این معماران در آن آموزش دیدهاند به عنوان یکی از مهمترین عوامل تلقینمود. نظام سنتی آموزش معماری در ایران بر پایهی رابطهی مستقیم استاد و شاگردی بود و فرد متعلم سالهاوردستی استادی را انجام می داد و از گنجینه علوم نهفته در سینه استاد بهرهمند میگشت. در شیوه آموزشسنتی، نحوه انتخاب شاگرد، منش شاگرد و استاد و رعایت اخلاق حرفهای، آشنایی با دورنمای حرفهای درابتدای دوره آموزشی، آموزش گام به گام، حضور استاد در تمام مراحل آموزش و یادگیری، سنجش آغازین،ارزشیابی تکوینی، ارزشیابی بر اساس هدفهای رفتاری، آموزش به شیوه کارگاهی و مدل یادگیریآموزه های معماری، آموزش مسائل اجتماعی و فرهنگی و یا به عبارت بهتر جامعه شناسی معمارانه ویادگیری تأثیر اقلیم بر معماری در محیط به طور ملموس هر کدام مزایایی بودند که موجب میشد شاگردمعمار آموزه هایش را به بهترین شکل درک نموده و این آموزه ها در وجودش نهادینه شوند.

آموزش معماری، معماری اسلامی، نظام استاد شاگردی