بهنام فیضی - کارشناسی ارشد مهندسی سیستمهای انرژی، پردیس دانشکدههای فنی، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران
مریم پازکی - استاد گروه مهندسی محیط زیست، پردیس دانشکدههای فنی، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران
رودابه سمیعی - دکتری مهندسی محیط زیست، پردیس دانشکدههای فنی، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران
حسین ابولقاسمی - استاد گروه طراحی فرایند، پردیس دانشکدههای فنی، دانشکده مهندسی شیمی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

در راستای برطرف نمودن مشکلات زیست محیطی ناشی از پلاستیک با منشا نفتی، کاهش استفاده از این مواد وجایگزینی آنها با پلیمرهای زیست تخریب پذیر مورد بررسی قرار گرفته است. ریزجلبکها یک نوع از میکروارگانیسمها هستند که میتوانند برای به دست آوردن پلی هیدروکسی بوتیرات مورد استفاده قرار گیرند، زیرا آنها برای رشد به حداقل مواد مغذی نیاز دارند و از نور و دی اکسیدکربن به عنوان منبع اصلی انرژی خود استفاده میکنند. در این مطالعه، ابتدا سه گونه ریزجلبک اسپیرولینا ماکسیما، سینه کوکوس و ساینکوسیستیس کشت داده شد. آنالیزPHB بر روی ریزجلبکهای اسپیرولینا و سینه کوکوس، میزان انباشت PHB را به ترتیب %۰/۱۸۵۷ و %۰/۸۹۳۶ و درریزجلبک ساینکوسیستیس %۱/۹۶۵۳ را نشان داد. سپس منحنی رشد و پلی هیدروکسی بوتیرات در زمانهای مختلف کشت برای ریزجلبک ساینکوسیستیس رسم گردید. در انتها اثر منابع کربنی سدیم استات و گلوکز در افزایش پلی هیدروکسی بوتیرات در این ریزجلبک مورد بررسی قرار گرفت. مقدار بیوپلیمر در ریزجلبک ساینکوسیستیس از %۲/۲۳ تا %۱۱/۶۱ در حضور سدیم استات و %۹/۱۶ در حضور گلوکز افزایش یافت. نتایج این مطالعه نشان داد که میزان تولید PHB در ریزجلبک ساینکوسیستیس حدود ۵ برابر با افزودن منبع کربنی سدیماستات و حدود ۴ برابر باافزودن منبع کربنی گلوکز افزایش یافته است.

ریزجلبک، رشد ریزجلبک، پلی هیدروکسی بوتیرات، منابع کربنی.