محمد جعفری دهکبودی - دانشجوی کارشناسی آموزش جغرافیا،دانشگاه فرهنگیان حکیم ابوالقاسم فردوسی البرز

بیابان زایی امروزه مسئله مهمی در دنیا محسوب می شود. آن چه بیابان ها را گسترش می دهد رابطه ای است که از نظر طبیعی مناطق بیابانی با محیط پیرامون خود دارند. تخریب منابع آب و خاک و به ویژه پوشش گیاهی در مناطق کمربندی بیابان های ایران، شرایطی را فراهم آورده که بیابان زایی و گسترش آن ها را در حاشیه بیابان ها سبب شده و تشدید می کند. از این روی این بخش تحت تاثیر دگرگونی های اجتماعی و اقتصادی حداقل یک قرن اخیر به سوی وضعیتی بحرانی پیش رفته و روز به روز به وسعت آن افزوده می شود. این تحقیق به روش اسنادی و با تحلیل داده های موجود در بوم های بیابانی استان یزد که دومین استان بیابانی کشور است، با هدف معرفی پدیده بیابان زایی در این استان و راهکارهای مقابله با آن با استفاده از قابلیت های موجود این مناطق، همچنین معرفی استعدادها و توانایی های قابل بهره برداری این مناطق از جمله اکوجهانگردی، ژئوجهانگردی و جهانگردی ورزشی انجام گرفته است. نتیجه این که اگرچه شرایط شکننده اکولوژیک مناطق بیابانی را باید به عنوان یک واقعیت پذیرفت، اما صرف نظر از این واقعیت از لحاظ طبیعی و همچنین از جنبه های اجتماعی و فرهنگی جلوه های خاصی را نظیر تنوع شرایط اقلیمی، اجتماعات عشایری، روستایی، اشکال متنوع زندگی کوچ نشینی و یکجا نشینی و گوناگونی فرهنگی به وجود آورده است که می توان با مدیریت سرزمین، علاوه بر ایجاد بستر توسعه پایدار، از این منابع به نحو مطلوب استفاده کرد.

بیابان زایی، استان یزد، بیابان زدایی، قابلیت ها