محمد صبوری - استادیار گروه جغرافیا، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

امروزه صنعت طبیعت گردی در بیابان در ابعاد جهانی در حال توسعه است و به عنوان یک ساز و کار مناسب توسعه پایدار برای مناطق کویری و بیابانی قلمداد می شود. بیابان لوت و روستاهای مستقر در اطراف آن با وجود قابلیت ها و پتانسیل های طبیعت گردی بی نظیر و متنوع همچنان برای گردشگران نا آشناست و با مشکلات و موانع گوناگونی در جذب طبیعت گرد مواجه می باشد. بنابراین شناخت جاذبه های طبیعت گردی و برنامه ریزی متناسب با شرایط منطقه به منظور توسعه گردشگری روستاهای بیابانی و دستیابی به توسعه پایدار ضروری به نظر می رسد. شناخت قابلیت های گردشگری و توسعه آن در روستاهای بیابانی مستلزم شناخت ابعاد و عوامل موثر داخلی و خارجی و تدوین راهبردهای مناسب می باشد این پژوهش شناسایی توانمندی ها و تنگناهای طبیعت گردی روستاهای بیابانی بخش شهداد استان کرمان را با رویکردی راهبردی مد نظر دارد. تحقیق حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ ماهیت توصیفی- تحلیلی می باشد و با اتکاء بر یافته های اسنادی و کتابخانه ای، به بررسی موضوع پرداخته شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد طبیعت گردی منطقه با دارا بودن عوامل متعدد قوت و ضعف داخلی((IFE و همچنین فرصت ها و تهدیدات مختلف خارجی (EFE)، دارای توانمندی ها و تنگناهای گوناگونی است. نتیجه تحقیق حاضر استخراج راهبردهای توسعه ای((SO، محافظه کارانه((ST، تنوع((WO و تدافعی((WT از طریق تحلیل (SWOT) می باشد.

طبیعت گردی، روستاهای بیابانی، مدل سوات، شهداد کرمان