هدف تحقیق حاضر بررسی اثربخشی طرح واره درمانی بر روی زنان مبتلا به افسردگی اساسی عودکننده بوده است. پژوهش حاضر مطالعه تک موردی با حجم نمونه ۶ زن بود که بر اساس طرح چند خط پایه غیرهمزمان در سال تحصیلی ۹۱-۹۰ انجام شد. آزمودنی ها با روش نمونه گیری هدفمند از چهار مرکز درمانی در شهر تبریز انتخاب شدند. انتخاب آزمودنیها بر اساس ملاکهای ورود و خروج و تشخیص درمانگر با استفاده از مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلالات (SCID-CV) DSM IV صورت گرفت. بیماران به شکل تصادفی دو به دو و به فاصله ۱۰ روز از یکدیگر به ترتیب سه جلسه ارزیابی خط پایه ۱۲ جلسه طرح واره درمانی را پشت سرگذاشتند. اطلاعات پژوهش از طریق پرسشنامه افسردگی بک(BDIII) و پرسشنامه طرح واره یانگ فرم کوتاه جمع آوری شد. به منظور اثربخشی از تحلیل چشمی نمودارها، آزمون اندازه اثر برای معناداری آماری، درصد بهبودی و رسیدن به زیر نقطه برش یا میانگین معناداری بالینی استفاده شد. بیماران در مجموع در کاهش شدت افسردگی به اندازه اثر۲۹/۱ و ۵۴/۳۶ درصد بهبودی، و درکاهش طرح واره های ناکارآمد اولیه به اندازه اثر۱۹/۱ و ۴۷ درصد بهبودی رسیدند.

طرح واره درمانی, افسردگی اساسی عودکننده, طرح واره های ناسازگار اولیه