جبار علی ذاکری - استادیار دانشکده مهندسی راه آهن دانشگاه علم و صنعت ایران
بهروز میرفتاحی - کارشناس ارشد دانشکده مهندسی راه آهن دانشگاه علم و صنعت ایران

در قوس های تند خطوط راه آهن با شعاع کمتر از 400 متر به دلیل عدم تامین مقاومت جانبی امکان تبدیل خطو درزدار به خطوط بدون درز وجود نداشته و در محل این درزها خرابی های زیادی از جمله خرابی ادوات ، لیهدگی تاچ و کناره ریل، شکستگی تراورس ، خرابی بالاست ، جابجایی جانبی خط و .....به وجود می آید. به منظور کاهش هزینه های هنگفت تعمیر و نگهداری و همچنین بهره گیری از فواید متعدد خطوط cwr ، می بایست مقاومت جانبی خط افزایش یابد. روشهای مختلفی برای افزایش مقاومت جانبی خط وجود دارد از جمله می توان به روش کاهش فاصله میان تراورس ها ، استفاده از مهارهای تراورس ، فن آوریهای جدید و تغییر نوع تراورس اشاره نمود همچنین در خصوص روشهای اندازه گیری مقاومت جانبی می توان از روش تراورس منفرد ، روش جابجایی پانل خط ، روش جابجایی مکانیکی خط ، روش استفاده از واگن خارج شده از خط ، روش اندازه گیری پیوسته دینامیکی مقاومت جانبی خط نام بد. در این مطالعه میدانی ضمن معرفی تراورس بتنی اصطکاکی و استفاده از روش جابجایی جانبی قاب به مقایسه میان مقاومت جانبی خط با ترتورس های معمولی و اصطکاکی در قوس با شاع 250 متر می پردازیم. نتایج حاصل از بررسی های میدانی نشان داد که با استفاده از تراورس های اصطکاکی به جای تراورس های معمولی ، مقاومت جانبی خط بیش از 67 درصد افزایش یافته است. بنابراین با توجه به نتایج آزمایشات با استفاده از تراورس های اصطکاکی می توان درزهای قوس های با شعاع کمتر از 400 متر را جوش کرد.

خط آهن ، مقاومت جانبی ، تراورس بتنی اصطکاکی ، آزمایش میدانی