سولماز دشتی - -دانش آموخته دکتری گروه محیط زیست، دانشکده محیط زیست و انرژی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
سید مسعود منوری - استادیار گروه محیط زیست، دانشکده محیط زیست و انرژی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
سید محسن حسینی - استاد گروه جنگل، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده منابع طبیعی و علوم دریایی، نور، ایران.
برهان ریاضی - - استادیار گروه محیط زیست، دانشکده محیط زیست و انرژی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
منصور مومنی - استاد گروه مدیریت صنعتی، دانشگاه تهران، دانشکده مدیریت، تهران، ایران.

زمینه و هدف: صنعت گردش­گری یکی از منابع مهم تولید درآمد، اشتغال و ایجاد زیرساخت­ها برای نیل به توسعه پایدار محسوب می­گردد و رشد این صنعت در هر کشور نیازمند استراتژی مناسب و برنامه­ریزی مدیریتی موثر است. در این پژوهش برنامه­ریزی و اولویت­بندی پنج دهستان جزیره قشم بنام­های رمکان، دولاب، سوزا، حومه و صلخ جهت توسعه گردش­گری مدنظر می­باشد. روش بررسی: بر اساس روش دلفی (Delphi) معیارهای گردش­گری در چهار دسته اصلی معیارهای زیست­محیطی، معیارهای تسهیلات و خدمات گردش­گری ، معیارهای زیرساختی و معیارهای اقتصادی_اجتماعی و فرهنگی مشخص گردیدند. سپس اولویت­بندی دهستان­های جزیره جهت توسعه گردش­گری بر اساس روش TOPSIS صورت پذیرفت. یافته­ها: بر اساس روش TOPSIS دهستان حومه مناسب­ترین پهنه جهت توسعه گردش­گری و دهستان­های صلخ، سوزا، دولاب و رمکان به ترتیب اولویت­های بعدی جهت توسعه گردش­گری می­باشند. نتایج پژوهش نشان از آن دارد که پهنه­بندی مناطق مستعد توریسم ساحلی نقش موثری در توسعه منطقه خواهد داشت و با بهره­گیری از پتانسیل­های متنوع و متعدد منطقه جزء با نگرش همه­جانبه و برنامه­ریزی چندبعدی میسر نخواهد شد.

روش دلفی, TOPSIS, گردش گری, روستاهای ساحلی, جزیره قشم