کاربرد روش سیمپلکس و مفهوم جبران در ارزیابی اثرات توسعه مشارکتی (مطالعه موردی: گزینه های کارخانجات کمپوست و دفن زباله استان گلستان)

زمینه و هدف: انجام مطالعات ارزیابی اثرات محیط زیستی، از جمله روش های مطلوب در جهت دستیابی به اهداف توسعه پایدار است. در واقع اگر تصمیم به اجازه دادن به اجرای توسعه باشد، فرایند ارزیابی برای تعیین محدودیت ها و روش های جبران و جلوگیری از اثرات منفی و به حداقل رساندن مخاطرات محیط زیستی به کار گرفته می شود. در تحقیق حاضر، جهت انتخاب مکان احداث کارخانه کمپوست و دفن پسماند در استان گلستان، پنج منطقه پیشنهاد و ارزیابی اثرات انجام یافته است. روش بررسی: در این پژوهش ضمن تشریح روشی ریاضی مبتنی بر برنامه ریزی خطی، با استفاده از داده های مبتنی بر نقشه های مکانی به اولویت بندی مناطق پیشنهادی و انتخاب گزینه نهایی پرداخته شده و با در نظر گرفتن جبران اثرات، مقادیر مهم ترین متغیرهای تصمیم به نحوی که حداقل آلودگی را در پی داشته باشد، تعیین شده است. یافته ها: نتایج نشان می دهد که با استفاده از برنامه ریزی خطی، در منطقه شرقی گزینه یک با اختلاف بسیار اندک از سایرین، گزینه ارجح و در قسمت غربی، گزینه پنج با مقدار تابع هدف کم تر انتخاب گردید. موثرترین پارامترها در مورد گزینه های یک تا چهار، آلودگی آب های زیرزمینی و در مورد منطقه پنج، کاهش زمین های با ارزش تعیین گردید. چرا که در مورد گزینه پنج، با توجه به انواع جبران، هزینه و زمان در نظر گرفته شده، تاثیری که بر منطقه شکار ممنوع مجاور گذاشته می شود مهم تر از آلودگی آب های زیرزمینی می باشد. بحث و نتیجه گیری: بررسی سطوح جبران حداقل و حداکثر نشان می دهد که افزایش جبران اثرات، میزان کلی آلودگی های محیط را کاهش می دهد و بالعکس. تحلیل حساسیت، درستی نتایج این روش را تایید می نماید. 

Keywords:

ارزیابی اثرات محیط زیستی , جبران , برنامه ریزی خطی , بهینه سازی