امین ناظری - دانش آموخته کارشناسی ارشد سازه های آبی دانشگاه صنعتی شاهرود
صمد امامقلی زاده - گروه مهندسی آب و محیط زیست، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی شاهرود، شاهرود
خلیل اژدری - دانشیار گروه آب و خاک، دانشکده کشاورزی ، دانشگاه صنعتی شاهرود

وقوع آبشستگی از مهم ترین عوامل تهدیدکننده پایداری تکیه گاه های پل احداث شده بر رودخانه ها است. برای جلوگیری از تخریب های احتمالی و زیان های جبران ناپذیر، لازم است با بررسی دقیق فرآیند آبشستگی و به کارگیری روش های مناسب، آبشستگی را کنترل نمود. در این پژوهش با ساخت مدل آزمایشگاهی به بررسی تاثیر استفاده از آبشکن ساده بر کاهش میزان آبشستگی تکیه گاه پل واقع در بستر رودخانه فرسایش پذیر پرداخته شد. بدین منظور از یک سازه آبشکن با ابعاد و فاصله معین از تکیه گاه (با توجه به مشخصات جریان عبوری هندسه رودخانه) استفاده شده و میزان تاثیر هر یک از پارامترهای مذکور بر آبشستگی تکیه گاه مورد بررسی قرار گرفت. همچنین بر مبنای تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS رابطه ای رگرسیونی برای تخمین آبشستگی در اطراف تکیه گاه پل ارائه شد. نتایج این بررسی نشان داد آبشکن محافظ آبشستگی در تکیه گاه را تا ۹۴ درصد کاهش می دهد. کارایی آبشکن با طول آن رابطه مستقیم و با فاصله آن از تکیه گاه رابطه معکوس دارد.

آبشکن, رودخانه, آبشستگی, تکیه گاه پل