محمد حسن حائری - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی
مهدی رضا کمالی بانیانی - دانشجوی دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اراک

شعر فارسی، بی گمان گذشته ای درخشان و غرور انگیز دارد. اگر ادبیات ایران در تاریخ گذشته خود، تنها سخن سرایانی همچون فردوسی، نظامی، خیام، مولوی، سعدی و حافظ را در دامن خود پرورده بود، به شایستگی قابلیت ارج گذاری داشت. اما این در حالی است که افتخارات شعر گذشته ایران، تنها به همین قله های بلند محدود نمی شود. فریاد بلند نیما، آنقدر موثر بود که پرده های گوش برخی از همان شاعران سنت گرا را لرزاند و اندکی از جزمیت های آنها را در هم شکست. بنابراین شاعرانی همچون: پرویز ناتل خانلری، محمد حسین شهریار، مهرداد اوستا، حسین منزوی و ... با تاثیر پذیری از جریانهای نوگرای شعر معاصر، هر کس به اندازه ای در قالبهای شعر فارسی نوآوری کردند و فضاهای تازه ای تجربه شد. ازین رو در این مقال، به تطبیق و بررسی شعر سنتی پس از انقلاب اسلامی با شعر کلاسیک، از حیث ساختار پرداخته شده است.

شعر انقلاب, نوگرایی, هنجارگریزی, ساختار, واژگان