مقایسه روشهای زمین آماری برای بهینه سازی شبکه ایستگاههای باران سنجی استان خوزستان

طراحی شبکه باران سنجی به منظور کاهش هزینه ها و افزایش دقت در تخمین مقادیر بارش، نیازمند یافتن موقعیت بهینه ایستگاههای بارانسنجی میباشد. بیشتر خطاهای تخمین بارش، ناشی از موقعیت بارانسنجها میباشد که طراحی بهینه شبکه بارانسنجی میتواند خطاهای مرتبط با اندازهگیزی بارش را کاهش دهد. در این تحقیق روشهای مختلف میان یابی زمین آماری کریجینگ و کوکریجینگ برای محاسبه خطای تخمین و تهیه نقشه های پراکنش مکانی بارندگی روزانه استان خوزستان مورد بررسی قرار گرفت. برای تهیه نقشه های تغییرات مکانی نیاز به برآورد مقدار بارندگی در نقاط مجهول بین ایستگاهها دارد. در این تحقیق از اطلاعات ۴۹ ایستگاه باران سنجی برای ۶ واقعه بارندگی روزانه استفاده شد. پس از تعیین بهترین مدل نیمتغییرنما و بهترین روش زمینآماری، در مرحله اول، بارانسنجهایی که به کمک سایر بارانسنجهای شبکه، تخمین مقدار بارندگی در آنها با دقت کافی امکانپذیر بود، مشخص گردید. نتایج نشان دهنده دقت بالاتر روش میان یابی کریجینگ دارد و بیشتر بارشهای روزانه منطبق بر مدل گوسی بودند. در مرحله دوم، با استفاده از ارزیابی میزان خطای تخمین شبکه باقیمانده از مرحله اول، نقاطی که ایجاد بارانسنج جدید در آنها مورد نیاز بود مشخص شد. در نهایت تعداد ۷ ایستگاه بارانسنج غیر ضروری در شبکه مشخص گردید و ۵ بارانسنج جدید به شبکه اضافه شد.

Keywords:

بهینه سازی , کریجینگ , استان خوزستان , ایستگاههای باران سنجی