هادی اخوان - دانش آموخته کارشناسی ارشذ، مذیزیت اجزایی گزایش شهزی، دانشگاه اساد اسلامی واحذ یادگارامام

نوشتار حاضر با هدف بررسی توسعه میان افزا و ضوابط اعطای کاربری در بافت تاریخی منطقه دوازده شهرداری تهران به روش توصیفی تحلیل به انجام رسید. امروزه فرایند رو به اضمحلال ساختار کالبدی، اجتماعی و فرهنگی بافت های تاریخی و با ارزش به دلایل مختلف مورد توجه به متخصصین، مسئولین و مردم قرار گرفته است. مسئله ی احیای بافت های تاریخی و با ارزش، امری فرایندی و چند بعدی است. اهمیت بافت های تاریخی و با ارزش، از چند منظر قابل بررسی است. از یک سو مراکز تاریخی یک شهر هویت آن را تشکیل داده و بخشی از سرمایه های فرهنگی شهر بوده که گنجینه هائی از خاطرات جمعی و شیوه ی زندگی گذشتگان را در دل خود جای داده است و از سوی دیگر ارزش اقتصادی ( به طور نمونه منطقه ۱۲ تهران) نیز در آن نهفته است. منطقه ۱۲ به لحاظ قرار گرفتن در محدوده هسته تاریخی تهران و وجود مراکز فرهنگی و تاریخی از جمله کاخ گلستان، آبگینه، تمبر، جواهرات ملی، سکه، صبا، ملک، مجلس شورای اسلامی، مردم شناسی، ملی ایران، هنرهای ملی و ... یکی از کانون های مهم ارزشمند بناهای تاریخی و با ارزش تهران محسوب می شود، لیکن به جهت بروز برخی مشکلات مانند فرسودگی، ضعف مرمت و انسجام مدیریت دچار چالش های مختلف شده است و علی رغم ظرفیت ها بالای فرهنگی، اقتصادی و ارزشمند گردشگری مراکز فوق، مدیریت شهری (شهرداری منطقه ) در اجرای طرح ها و پروژههای شهری مربط به حفظ آثار و احیای این بافت ها دست به گریبان معضلات پیچیده شده است.

توسعه میان افزا، ضوابط، اعطای کاربردی، بافت تاریخی، منطقه دوازده، شهرداری تهران