ارزیابی ویژگی های محیطی در پارک های شهری با قابلیت اجتماع پذیری (نمونه موردی پارک ایثارگران اصفهان)

ماشینی شدن زندگی های امروزه، نیاز کمتر انسان ها به حضور در فضاهای شهری ناشی از افزایش بی سابقه تکنولوژی و فناوری های نوین، حضور گسترده وسایل نقلیه و تغییر چهره شهر به واسطه غلبه اتومبیل بر فضای شهری، بی توجهی به حیات جمعی و نیازهای اجتماعی انسان ها، موجب شده که برخی فضاهای عمومی در مقیاس های مختلف شهری اهمیت و نقش خود را از دست بدهند. حضور افراد در این فضاها منجر به اجتماع پذیری فضای عمومی و عاملی در جهت موفقیت فضاست. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش پژوهش کمی-کیفی است، . ابزار مورد استفاده در پژوهش در گام نخست مطالعات کتابخانه ای، بررسی نمونه های موردی و مصاحبه از متخصصان و در گام ها ی بعدی برداشت میدانی و پرسشنامه محقق ساخته است. در نخستین مرحله مولفه های برآمده از مبانی پژوهش در سه دسته مولفه کالبدی، اجتماعی و فعالیتی گردآوری شده اند. در ادامه هر یک از این مولفه ها شامل تعدادی شاخص مرتبط بوده اند که در ۵۶ پرسشنامه توسط افراد مراجعه کننده به پارک ایثارگران شهر اصفهان مورد سوال قرار گرفته اند. نتایج حاکی از آن است که مولفه فعالیتی در بالاترین رده و مولفه های کالبدی و اجتماعی در جایگاه های بعدی در این پارک قرار دارند. هم چنین در دسته مولفه کالبدی، شاخص های نور پردازی و مبلمان شهری؛ در دسته اجتماعی شاخص های امنیت و کاربری های جاذب جمعیت او در نهایت در مولفه فعالیتی شاخص های فعالیت های انتخابی و اجتماعی بالاترین امتیاز را از آن خود کرده اند. در ادامه شاخص های پژوهش در پارک ایثارگران به صورت کیفی و با استفاده از ابزار عکس برداری در جهت تکمیل برآوردهای کمی مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج مستخرج از برداشت میدانی نیز نتایج مرحله کمی را تایید می نماید.

Keywords:

اجتماع پذیری , فضای شهری , پارک , ویژگی های محیطی