بررسی طرح تفکیک در مبدا (منطبق با نظام فنی) از دیدگاه اقتصاد محیط زیست و مقایسه آن با طرح سنتی (مطالعه موردی:منطقه ۲۰ تهران)

جداسازی پسماندهای خشک از تر در مبدا در قالب "طرح های تفکیک در مبدا" به منظور افزایش کارایی بازیافت از سال ۱۳۷۴ در مناطقی از سطح شهر تهران به شیوه های گوناگون به اجرا در آمده است. منطقه ۲۰ شهرداری تهران، یکی از مناطقی است که از سال ۱۳۷۴ اقدام به اجرای این طرح در سطح منطقه نمود. در حال حاضر جمع آوری پسماندهای خشک در این منطقه به شیوه های گوناگونی صورت می گیرد. در مجموع در حدود ۷۰% به صورت سنتی و ۳۰% به شیوه مبتنی بر"نظام فنی و اجرایی " که در سال ۱۳۸۳ از طرف سازمان بازیافت به ادارات بازیافت مناطق ابلاغ گردید، می باشد. این مطالعه با هدف مقایسه دو سیستم سنتی (جمع آوری پسماندهای خشک توسط عوامل حق الزحمه کار مجاز شهرداری و به صورت دستی از درب منازل) و سیستم منطبق بر نظام فنی و اجرایی (جمع آوری پسماندهای خشک توسط عوامل حق العمل کار و به صورت نیمه مکانیزه از درب منازل) از دیدگاه اقتصاد محیط زیست در منطقه ۲۰ در سال ۱۳۸۴ انجام گرفته است. بر اساس این دیدگاه، طرح منطبق با نظام فنی و اجرایی در اولین سال اجرای آن (سال ۱۳۸۴) در منطقه ۲۰ سود منفی داشته است، در حالی که سود جمع آوری پسماند خشک به طریقه سنتی در این سال مثبت و استقبال مردم و پیمانکاران از این طرح در مقایسه با طرح جدید بیشتر بوده است. پیش بینی می شود سال های ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ (سال های دوم و سوم اجرای طرح)، به ترتیب با تحت پوشش قرار گرفتن ۵۰% و ۱۰۰% خانوارهای منطقه ۲۰ تهران در طرح تفکیک در مبدا، میزان سود حاصل از اجرای طرح به۶/۱ % در سال ۱۳۸۵و ۳/۳% در سال ۱۳۸۶ بیشتر از سال ۱۳۸۴ شود.

Keywords:

تفکیک در مبدا , نظام فنی و اجرایی , سیستم سنتی جمع آوری پسماند , اقتصاد محیط زیست