کنکاشی پیرامون انواع «نگرش ها» در باب «تعامل جهانی»؛ با تاکید بر برنامه های توسعه ج.ا.ایران

در عصر جهانی شدن ، نمی توان واحد سیاسی سرزمینی را در نظر داشت که فاقد تعامل جهانی باشد . هرگاه واحد مزبور دارای ظرفیت های قابل توجه باشد، ضرورت و لزوم تعامل جهانی بیش از پیش میگردد . ج.ا.ایران که دارای ظرفیت ها و قابلیت ها و امکانات اساسی است، باید دارای تعامل جهانی قابل قبولی باشد . هر چند که این ضرورت در اسناد بالادستی نظام مورد تاکید فراوانی بوده است، لکن عملکرد ها دارای وضعیت متعارض با اهداف و سیاستگذاری ها می باشد . در این مقاله در پی تبیین رمز شکاف بین اهداف و عملکرد ها در خصوص تعامل مثبت جهانی می باشیم . نگارنده بر این اعتقاد است که ریشه اصلی کاستی های مربوطه به نوع نگرش نخبگان سیاسی در خصوص ماهیت نظام بین المللی و محیط جهانی بازگشت دارد و این امر کیفیت تعامل جهانی را تحت تاثیر خود قرار داده است . از سوی دیگر ابهام و دغدغه نخبگان سیاسی نسبت به مرزهای خاکستری گزینه های متفاوت ارتباطی، روند ناپایداری را در نحوه و کیفیت تعامل جهانی داده است که محتاج بازنگری می باشد .

Keywords:

انواع نگرش , گزینه های ارتباطی , تعامل جهانی , مزیت سازی , قدرت