بررسی تاثیر کارورزی در انگیزش شغلی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان استان آذربایجان شرقی

امروزه، می توان گفت سازمان آموزشی اساسی ترین مولفه هر جامعه ای به شمار می آید. از طرفی اثربخشی این نظام تربیتی، از دستان معلمان با انگیزه آن ریشه می دواند. دانشجومعلمان نیز به عنوان سیمای آینده جامعه تربیتی، از این قاعده مستثنی نیستند. از طرفی دیگر کارورزی به منزله نقطه عطفی در کانون پرورش آنها، نقش بسیار عمیقی بر کارایی و نیز انگیزش دانشجو معلمان خواهد داشت. لذا پژوهش حاضر بر آن است که «تاثیر کارورزی در انگیزش شغلی دانشجو معلمان دانشگاه فرهنگیان» را به عنوان هدف خود دنبال کند. پژوهش از نوع کاربردی و روش آن توصیفی است که برای تحلیل داده ها از آزمون اتک نمونه ای و دو گروهی مستقل استفاده شده است. برای جمع آوری داده ها نیز از پرسشنامه محقق ساخته بر اساس نظریه شوآب استفاده شده است که روایی آن از طریق اعمال نظر متخصصان امر و پایایی آن نیز با روش آلفای کرونباخ (۰/۷۸=) مورد تایید قرار گرفته است. جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجومعلمان کارورز (ورودی ۹۴ و ۹۵) دانشگاه فرهنگیان استان آذربایجان شرقی به تعداد ۲۶۵ نفر است که از این میان طبق جدول مورگان ۱۵۷ نفر با روش تصادفی ساده انتخاب شده اند. یافته های پژوهش نشان میدهد که کارورزی موجب افزایش انگیزش شغلی دانشجو معلمان نمی شود. بنابراین می توان چنین نتیجه گرفت که دانشجویان دانشگاه فرهنگیان پیش از ورود به دانشگاه، آگاهی ها و اطلاعات واقعی نسبت به این شغل نداشته و پس از رفتن به کارورزی آگاهی های آنها کامل تر شده و به علت مواجهه با شرایط واقعی و نقاط ضعف شغل معلمی و نیز تاثیر پذیری نگرشی منفی از شاخص های برنامه درسی کارورزی، انگیزش شغلی شان کاهش یافته است

Keywords:

کارورزی , انگیزش شغلی , دانشجویان دانشگاه فرهنگیان , نظریه شوآب