پژوهش در عمل ابزار بهسازی، ارتقا و اجرای موفق کارورزی

تربیت حرفه ای معلم در دنیا بر محور تمرین عملی و قرار گرفتن در محیط و تلفیق میان نظریه و عمل میسر می شود که در ایران با عنوان هایی چون تمرین معلمی و تمرین دبیری و اخیرا کارورزی در برنامه مراکز تربیت معلم و دانشگاه فرهنگیان رسمیت یافته است. پژوهش حاضر قصد دارد با فاصله گرفتن از سنت نگارش انتزاعی و تحلیل های توهمی و نگاهی در حد ضرورت به مبانی نظری کارورزی در دانشگاه فرهنگیان با بازیابی اطلاعات مبتنی بر تجربه زیسته خود در جایگاه مدرس سه دوره کارورزی این دانشگاه به موانع تحقق آرمانهای مد نظر برنامه مذکور بپردازد و پیشنهادهایی را در این مسیر ارائه نماید. بر این اساس با روش تحلیل محتوای کیفی و با مطالعه مروری جامع و نگاهی ارزیابانه به پژوهش های مرتبط قبلی در پیشینه پژوهش برخی از نظرات آنها را رد یا تایید می نماید، با دفاع از ابعاد نظری برنامه کارورزی ایده دایر کردن مدارس ویژه کارورزی را به نقد می کشد و مهمترین ابزار پیشبرد این طرح را وجود پژوهش های سازمان یافته ی مشخص و مفیدی می داند که انتظار می رود مدرسان درگیر این طرح ارائه نمایند تا ضمن آن که تجارب منحصر به فرد آنها منبعی برای پژوهش برنقاط ضعف و قوت این برنامه می گردد، الگویی عملی در ثبت تجارب برای کارورزان و دانشجو معلمان شوند و با یک خود ارزیابی موفق به ساخت دانش شخصی و نیز نظریه بومی در زمینه کارورزی گردند

Keywords:

کارورزی , دانشگاه فرهنگیان , استادان کارورزی , نظریه بومی , مدارس وابسته به کارورزی