فاطمه قنبرنژاد

پژوهش حاضر به منظور کاهش اضطراب سخنرانی در اجتماع فراگیر پایه سوم دبستان دانش آموز " محیا " صورت گرفته است. در این مطالعه به بررسی عوامل کاهش اضطراب سخنرانی در اجتماع پرداختیم و هدف آن کاهش اضطراب " محیا " و توانمند کردن او در سخنرانی در جمع های کلاسی و تشویق او به شرکت در مباحثه های کلاسی و حضور فعالش در کلاس درس است. پژوهش حاضر، پژوهش کیفی و از نوع کنش پژوهی بود. داده ها از طریق مشاهده، مصاحبه، گرد آوری اسناد و مدارک و همچنین جست و جو در پایگاه های اطلاعاتی جمع آوری شده است. در نتیجه جمع آوری اطلاعات، توانستم تا حد زیادی اضطراب سخنرانی در اجتماع را درکلاس درس در این فراگیر کاهش دهم. در مرحله بعد با ارائه راهکار هایی در طی نمیسال دوم تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ سعی در حل مسئله موجود کردیم و راهکار هایی را ارائه دادیم که این راهکار ها عبارتند از: شرکت کردن فراگیر در بحث های گروهی، فراهم کردن فضای مناسب برای بحث در جمع در خانه به دلیل وجود ویروس کرونا، فراهم کردن محیطی آرام برای آرامش خاطر و کاهش استرس های خانوادگی، تشویق های پیاپی معلم، همکاری سایر دانش آموزان کلاس برای جلوگیری از مسخره شدن "محیا"، انجام بازی های گروهی و حمایت همه جانبه والدین. با اجرای راهکار های فوق، اضطراب سخنرانی در اجتماع در " محیا " به صورت چشمگیری کاهش یافت. به صورتی که او در برخی از جلسات کلاس درس برای انجام فعالیت ها داوطلب می شد و در جلسات مباحثه ای که معلم برای دانش آموزان گذاشته بود با گذشت چندین جلسه به صورت مسلط صحبت می کرد. قبل از آن، او اصلا اشتیاقی به سخنرانی نداشت اما با انجام تمرینات ذکر شده تا حد زیادی رفتار او بهبود پیدا کرد.

کنش پژوهی، اضطراب سخنرانی، دانش آموز