چگونه توانستم تعامل و روابط صمیمانه را در دوران کرونا و تحصیل مجازی در بین دانش آموزان پایه هفتم دبیرستان متوسطه دوره اول دخترانه ابوئی نژاد استان یزد را افزایش دهم ؟

انسان موجودی است اجتماعی و ناگزیر از برقراری ارتباط و عضویت در یک گروه اجتماعی است. این نیاز یکی از نیازهای اساسی هر انسان می باشد؛ چراکه بیشتر نیازهای انسان در جامعه به واسطه زندگی جمعی رفع می شود. حضور در جامعه و ملاک اصلی نمی باشد و حضور سازنده و سازگار و داشتن تعامل سالم با دیگران نیز شرط مهم است. با توجه به شرایط کرونایی و تعطیل شدن مدارس، آموزش حضوری به آموزش مجازی تغییر پیدا کرد؛ بدین ترتیب این نیاز به تعامل و روابط در دانش آموزان به یک مسئله مهم تبدیل شده است. هدف پژوهش افزایش تعامل و روابط صمیمانه بین دانش آموزان بود. نمونه پژوهش ۲۷ نفر از دانش آموزان پایه هفتم دبیرستان دخترانه ابویی نژاد متوسطه اول یزد در سال تحصیلی۱۳۹۹-۱۴۰۰ بود. روش پژوهش کیفی بود. در بخش کیفی مشاهده، مصاحبه با دانش آموزان و معلم انجام شد و داده های حاصل در قسمت شواهد یک آورده شد . از نمودار استخوان ماهی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. با بررسی تحلیلی داده ها پنج راه حل موقتی پیشنهاد شد. بعد از ارزیابی راه حل های موقتی این ۵ راهکار در ۵ جلسه به صورت آنلاین و آفلاین اجرا شد. بعد از اجرای راه حل ها شواهد دو، جمع آوری شد که شامل صحبت با معلم و خود دانش آموزان و مشاهده رفتار آنها بود. ارزیابی آنها حاکی از مثبت و مفید بودن برنامه ها بود؛ بنابراین نتایج نشان داد که اجرای این راه حلها توانسته است تعامل و روابط صمیمانه را در بین دانش آموزان افزایش دهد و آنها را با مهارت دوست یابی و برقراری ارتباط در جامعه آشنا کند.

Keywords:

شرایط کرونایی , روابط صمیمانه , آموزش مجازی , دوره تحصیلی متوسطه اول