پریسا دوستانی - کارشناسی ارشد مشاوره شغلی دانشگاه اصفهان
احمد صادقی - استادیار گروه مشاوره دانشگاه اصفهان،اصفهان،ایران

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی­گری فاصله با هدف مسیر شغلی و استرس مسیر شغلی در رابطه با بازخورد هدف مسیر شغلی و پایستگی تحصیلی دانش­آموزان است. روش پژوهش از نوع همبستگی با استفاده از مدل­یابی علی است. جامعه­ی آماری این پژوهش، شامل کلیه­ی دانش­آموزان پایه­ی چهارم دبیرستان شهر اصفهان در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ بود. از این جامعه نمونه­ای به حجم ۴۵۰ دانش­آموز (۵۰% پسر و ۵۰% دختر) به روش نمونه­گیری طبقه­ای تصادفی انتخاب شد. به­منظور گردآوری داده­ها از مقیاس پایستگی تحصیلی (دهقانی­زاده و حسین­چاری، ۲۰۱۲)، مقیاس بازخورد هدف مسیر شغلی (هو، کرید و هود، ۲۰۱۶)، مقیاس فاصله با هدف مسیر شغلی (کرید و هود، ۲۰۱۵) و پرسش­نامه­ی استرس دانشگاهی کره­ای (چوی و همکاران، ۲۰۱۱) استفاده شد. داده­ها به روش تحلیل مسیر و آزمون بوت استرپ با استفاده از نرم­افزار Amos تحلیل شد. نتایج نشان داد فاصله با هدف مسیر شغلی در رابطه­ی زیر­مقیاس بازخورد منفی در مورد پیشرفت با پایستگی تحصیلی، نقش میانجی کامل داشت؛ ولی دو زیرمقیاس دیگر بر پایستگی تحصیلی، اثر غیرمستقیم داشتند. استرس مسیر شغلی در رابطه­ی زیر­مقیاس بازخورد منفی در مورد پیشرفت با پایستگی تحصیلی، نقش میانجی کامل داشت؛ ولی دو زیرمقیاس دیگر بر پایستگی تحصیلی، اثر غیرمستقیم داشتند؛ در نتیجه به منظور تقویت پایستگی تحصیلی دانش­آموزان چهارم دبیرستان باید به نقش استرس مسیر شغلی، فاصله با هدف مسیر شغلی و بازخورد هدف مسیر شغلی توجه داشت.