بررسی رابطه خودپنداره، کیفیت زندگی و سلامت روانی مربیان مهدکودک استان تهران

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه خودپنداره با کیفیت زندگی و سلامت روانی مربیان مهدکودک استان تهران است. این پژوهش از نوع همبستگی است، که در آن از سه پرسشنامه خودپنداره بک، مقیاس کوتاه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت و سلامت عمومی استفاده شد. جامعه آماری شامل مربیان مهدکودک که در سال ۱۳۹۱ در استان تهران مشغول به فعالیت بود، که به­روش تصادفی ساده ۲۸۹ نفر انتخاب شدند. داده­ها از طریق همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد. نتایج این پژوهش نشان داد که زیرمقیاس­های خودپنداره بک با زیر مقیاس­های سلامت عمومی رابطه مستقیم و معناداری را نشان می­دهد. تمام زیرمقیاس­های آزمون خودپنداره­ی بک با زیرمقیاس­های کیفیت زندگی و کیفیت زندگی به­صورت کلی و هم­چنین سلامت روانی و زیرمقیاس­های آن ارتباط مستقیم و معنی­داری دارند. هم­چنین بیشتر مولفه­های خودپنداره می­توانند زیرمقیاس­های کیفیت زندگی و سلامت روانی را پیش­بینی نمایند. بنابراین به­نظر می­رسد که تلاش برای ارتقا خودپنداره، گامی موثر در جهت اعتلای سلامت روانی و کیفیت زندگی مربیان مهد است. 

Keywords:

خودپنداره , سلامت روانی , کیفیت زندگی , معلمان پیش دبستان