تحلیلی بر نقش نهاد های دولتی در توسعه روستایی درایران

رسیدن به توسعه ایجاب می نماید که نهادی متناسب با ویژگی های اجتماعی، اقتصادی و اداری در هر جامعه به وجود آید. روستا که خود یک اجتماع انسانی و توسعه برای این اجتماع امری اجتناب ناپذیر است، پس الزاما نهادهای خاصی که امر توسعه را در روستا میسر کند، لازم است که همه این نهادها نقش عمده ای در توسعه روستا ایفا می کند. توسعه در دیدگاه نهادگرا به معنای تغییر (تغییرات نهادها) است و نظریه توسعه همان نظریه نهادی است که نحوه تغییر و اصلاح نهادهای رسمی و غیر رسمی جامعه به سمت نهادهایی که بتوانند از ظرفیت دنیای نو برای بهبود وضعیت فعلی استفاده نماید را تبیین کند. هدف از این پژوهش تحلیلی بر نقش نهاد های دولتی در توسعه روستایی درایران ( قبل و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی) است. روش تحقیق پژوهش توصیفی – تحلیلی است و در جمع آوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای ، اسنادی و پایگاه های اطلاع رسانی استفاده شده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد تا قبل از انقلاب اسلامی برنامه ای مدون اجرایی برای توسعه روستاها محقق نشده بود. تا اینکه بعد از انقلاب اسلامی اقداماتی زیرساختی( شامل برق رسانی، آب رسانی، گازرسانی و بهداشت و درمان و ...) به تدریج صورت و در حال انجام است. اما ناکامی برنامه ها و پروژه های توسعه متکی به رهیافت تمرکز گرا، دستوری و یکسویه، تکنولوژی مدار با تخصیص منابع و آموزش هر چند ممکن است دلسوزانه هم بوده است، عملا به کنار ماندن مردم از جریان توسعه و ناتوانمند سازی اجتماعات و حتی گرفتار امدن آنان در دام وابستگی منجر شده است. علت وجود شکاف عظیم بین اهداف قوانین و عملکرد تحقق یافته در جامعه، عدم توجه به زمینهای نهادی در کشور است. کاهش این شکاف منوط به پیش بینی سازوکارهای لازم برای ایجاد نهادهای غیررسمی و رویه های اجرایی منطبق با قوانین رسمی است. در مجموع با توجه به اهمیت دیدگاه نهادگرایی جدید در زمینه توسعه، ایجاد و توسعه نهادهای جدید در نواحی روستایی و نیز تقویت نهادهای موجود متناسب برای تغییر شرایط در روستاها و در مجموع توسعه نهادی – مدیریتی مناطق روستایی در سطوح ملی، منطقه ای و محلی نقش اساسی در توسعه نواحی روستایی خواهد داشت.

Keywords:

نهاد های دولتی , نهادهای روستایی , توسعه روستایی , ایران.