تعیین شرایط فیزیکو شیمیایی و نقش سیالات در تکامل گرانیتوئید گیسور (شرق گناباد) با استفاده از شیمی کانی بیوتیت

توده گرانیتوئیدی گیسور با سن کرتاسه پایینی از گرانودیوریت، آنکلاوهای میکروگرانولار مافیک و سیل میکروگرانیت تشکیل شده است. کانی های اصلی این سنگ ها عبارتند از پلاژیوکلاز، کوارتز، ارتوکلاز و بیوتیت. بیوتیت­های نمونه های گرانودیوریت و آنکلاوها در گروه I و گروه بیوتیت­ های آهن­ دار قرار دارند و بیوتیت­ های نمونه ­های میکروگرانیت در گروه I و گروه بیوتیت ­های منیزیم ­دار قرار می­ گیرند. دمای تشکیل بیوتیت ­ها در گرانودیوریت ۶۵۳ تا ۷۳۲ درجه سانتی گراد ، آنکلاو ۶۳۱ تا ۷۲۴ درجه سانتی گراد و در میکروگرانیت ۶۸۹ تا ۷۳۲ درجه سانتی گراد است. همچنین مقدار فشار متوسط برای گرانودیوریت و آنکلاو حدود Kbar ۴ و میکروگرانیت Kbar ۲ است. بیوتیت­ های توده گرانودیوریتی و آنکلاوها در بالای بافر NNO قرار دارند و بیوتیت ­های میکروگرانیت در زیر خط بافر NNO و در محدوده بافر QFM واقع می ­شوند. از آنجایی که توده گرانیتوئیدی گیسور از گرانیت ­های نوع I دما پایین است، نم ی­توان از نمودارهای متمایز کننده محیط­ های زمین ساختی با استفاده از ترکیب بیوتیت ­ها استفاده کرد. همه بیوتیت ­ها با روندهای خطی log(fHF/fHCl)، log(fH۲O/fHCl) و log(fH۲O/fHF) زاویه زیادی می­ سازند که بیانگر تغییر شرایط فوگاسیته و تغییر محتوای هالوژن سیال ­ها در اثر واکنش سنگ دیواره است. نسبت ­های فوگاسیته سیالات هیدروترمال نشان می­ دهند که سیالات هیدروترمال از نوع پتاسیک هستند؛ اما سیالات ماگمایی توده نفوذی گیسور به طور مشخصی متفاوت از سیالات پورفیری است.

Keywords:

بیوتیت , بافر , سیالات , گرانیتوئید , گیسور , گناباد