سالار قنبری - دانشجوی دکتری رشته مدیریت آموزشی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
هادی رزقی شیرسوار - استادیار، گروه مدیریت آموزشی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
محمد صادق ضیایی - استاد، گروه مدیریت، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
مریم مصلح - دانشیار، گروه مدیریت، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

مقدمه: امروزه با پیدایش سیستم آموزش الکترونیکی دیگر تصورات قبلی نسبت به تهیه جا و مکان برای تحصیل از بین رفته است و با به صحنه آمدن دانشگاه ها و مراکز آموزش مجازی هر فردی در هر زمان و مکانی می تواند از این امکانات استفاده نماید. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثربخشی آموزش های مجازی به دانشجویان مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی انجام شد. روش پژوهش: این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه گردآوری داده ها توصیفی از نوع پیمایشی بود. جامعه اماری این پژوهش شامل کلیه دانشجویان مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی یکی از دانشگاه های شهر تهران در سال ۱۳۹۶ می باشند. حجم نمونه از طریق جدول مورگان شامل ۱۶۵ نفر شدند که با توجه عدم گستردگی جامعه مورد پژوهش از طریق روش نمونه گیری تصادفی ساده پرسشنامه ها توزیع شد. ابزار بکار رفته در این پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته بود . روایی ابزار بصورت سازه ای مورد تایید واقع شده است و پایایی آن نیز از طریق محاسبه آلفای کرونباخ ۰.۸۵۴ محاسبه گردید. داده ها با استفاده از آزمون تی تحلیل شد. یافته ها: وضعیت اثربخشی آموزش مجازی به دانشجویان مورد مطالعه مطلوب ارزیابی شد. مولفه های کیفیت سیستم (میانگین ۱۷.۷۷)، عوامل تسهیل کننده (میانگین ۱۰.۸۴)، در بعد کیفیت استاد (میانگین ۲۴.۷۶)، عوامل تمایل کاربر (میانگین ۱۵.۹۴)، موفقیت آموزش الکترونیکی (میانگین ۱۵.۹۴) در وضعیت مطلوبی قرار دارد و در ابعاد کیفیت اطلاعات و محتوی دروس (میانگین ۱۱.۰۱) و در بعد تعامل بین استاد و دانشجو (میانگین ۷.۰۳) نسبت به سایر عوامل مناسب ارزیابی نشد. نتیجه گیری: با توجه به شرایط موجود و گسترش روز افزون فناوری اطلاعات و رضایت مندی بخش عمده ای از جامعه دانشجویی از خدمات آموزش الکترونیکی، نسبت به گسترش کمی و کیفی آن برنامه ریزی لازم در دانشگاه های کشور صورت پذیرد.

اثربخشی, آموزش الکترونیکی, ارزیابی, مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی