تاثیر آموزش مثبت نگری بر خوش بینی، امید به زندگی و خودمدیریتی در بیماران مبتلا به دیابت

زمینه و هدف: دیابت شایع ترین بیماری متابولیک جهان و علت بیش از چهار میلیون مرگ در سال است که مبتلایان به آن دارای مشکلاتی در زمینه خوش بینی، امید به زندگی و خودمدیریتی هستند. در نتیجه، هدف این پژوهش تعیین تاثیر آموزش مثبت نگری بر خوش بینی، امید به زندگی و خودمدیریتی دیابت در بیماران مبتلا به دیابت بود. روش: این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه های آزمایش و کنترل بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به دیابت و عضو انجمن دیابت شهر اهواز در سال ۱۳۹۹ بودند. نمونه پژوهش ۶۰ نفر بودند که پس از بررسی ملاک های ورود به مطالعه با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به روش تصادفی با کمک قرعه کشی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای با روش مثبت نگری آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. ابزارهای پژوهش آزمون تجدیدنظرشده جهت گیری زندگی، مقیاس امید به زندگی و مقیاس خودمدیریتی دیابت بودند. داده ها با آزمون های خی دو، تی مستقل و تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرم افزار SPSS-۲۲ تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که گروه های آزمایش و کنترل در مرحله پیش آزمون از نظر هیچ یک از متغیرهای خوش بینی، امید به زندگی و خودمدیریتی دیابت تفاوت معناداری نداشتند (۰۵/۰P). نتایج نشان داد که آموزش مثبت نگری باعث افزایش خوش بینی، امید به زندگی و خودمدیریتی دیابت در بیماران مبتلا به دیابت شد (۰۰۱/۰>P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج، درمانگران و متخصصان سلامت می توانند از روش آموزش مثبت نگری برای بهبود ویژگی های روان شناختی بیماران مبتلا به دیابت به ویژه افزایش خوش بینی، امید به زندگی و خودمدیریتی دیابت استفاده کنند.

Keywords:

Affirmations , Diabetes Mellitus , Life Expectancy , Optimism , Self-Management , دیابت شیرین , خودراهبردی , خوش بینی , متوسط طول عمر , مثبت نگری