تحلیل پایداری توسعه شهری نمونه موردی شهر مریوان در استان کردستان

در وجود و ماهیت شهر تناقضی موجود است؛ بدین معنی که رشد سریع و بسیاری جمعیت و اندازه آن از یک جانب نمودار تسلط آدمی بر روش های بهره وری از کره خاک است و از جانب دیگر وسعت و جمعیت خارج از اندازه آنها که خود نشان این تسلط موفقیت آمیز است، اغلب محیطی برای آنها فراهم می آورد که مناسب برای زندگی او نیست. از طرفی مفهوم مسکن با توجه به مباحث نوین از جمله رویکرد توسعه پایدار، دیگر تنها تأمین یک سرپناه فیزیکی صرف نبوده و یک محیط مسکونی که خدمات و تسهیلات بهبود زندگی را نیز تأمین می کند، می باشد. در این بین، افزایش بیش از حد جمعیت شهرها و در پی آن تقاضای خانوارهای جدید برای مسکن، زمینه ای را به وجود می آورد که عواقب آن توسعه صرف مسکونی شهرها و در شرایط حاد آن، توسعه محیط های فیزیکی فاقد شرایط زندگی مناسب برای ساکنان آن محیط می باشد. یعنی توسعه ای که پایدار نیست و با معیارهای توسعه پایدار بیگانه است. شهر مریوان با جمعیتی معادل 91664 نفر در سال 1385 ، در طول دهه 1375-1385 حدود 1/5 برابر شده است. و این در حالی است که تعداد خانوار در این دهه تقریباً 2 برابر شده است. بدون شک، یکی از اولین و اساسی ترین نیاز های این جمعیت- که رشد نسبتاً زیادی نیز داشته است - نیاز به مسکن است. حال بحثی که پیش می ، آید اینکه هرچند آمار حاکی از آن می باشند که شاخص تعداد خانوار در واحد مسکونی شهر مریوان در سال 1383 1/08 می باشد و در مقایسه آن با سال های قبل کمتر بوده و نسبت به رقم متناظر آن در کشور نیز مناسب تر می باشد، اما سرانه زمین مسکونی طی دهه های گذشته در این شهر روند نزولی داشته است. معنای این رویداد یعنی اینکه به موازات رشد کمی مسکن، رشد کیفی آن مورد غفلت واقع شده است و این مسئله ای است که پایداری توسعه شهر مریوان را با تردید مواجه می سازد. یافته های اصلی این تحقیق نیز عدم پایداری توسعه شهر مریوان را تصدیق می نماید

Keywords:

توسعه شهری , توسعه مسکونی , رشد کمی , رشد کیفی , رشد جمعیت , مریوان