کاربست پذیری نظریه و درمان روان پویشی در ایران

مکتب روان پویشی به عوامل اجتماعی و فرهنگی حساس است و کاربرد آن در فرهنگ­های مختلف آثار مختلفی را بجا می گذارد. به طوری که از سویی تطبیق و تناسب نظری و عملی این مکتب با فرهنگ­های غیرغربی همواره بحث­­برانگیز بوده­است. شناخت هم خوانی ها و عدم هم خوانی های نظری و کاربردی روان پویشی در ایران موضوع بررسی حاضر است. کاربست­پذیری نظری، مقوله­های اصلی نظرات متخصصان روان­پویشی، شناخت تناسب این مکتب از جهت درمانی در چهارچوب تسهیل­ها، موانع، هم­خوانی­ها، عدم هم­خوانی­ها، تعدیل­ها و پیشنهادها روان­درمان­گران و متخصصان روان­پویشی در کاربرد این رویکرد با جمعیت ایرانی محور پژوهش در این بررسی است. مطابق روش شناسی نظریه زمینه ای کاربست­پذیری روان پویشی در ایران در سه بخش کلی مرتبط با یکدیگر نشان داده است که سازوکارهای اجرائی همچون چرخه­های معیوب سیستماتیک، تعدیل­ها، آماده سازی و گزینش گرایش­های مناسب روان پویشی به عنوان یک میانجی ارتباطی، ویژگی­های بافت­شناختی جامعه ایران را با حدود و ثغور نظری و درمانی روان پویشی پیوند می­دهد. ساز و کارهای اجرائی مناسب و یا نامناسب در این حیطه احتمالا می­تواند از یک سو تعیین کننده نوع پیوند و کاربست­پذیری روان پویشی در ایران باشد و از سوی دیگر منجر به بازتعریف مرزهای روان پویشی و همچنین تحولاتی در بافت ایران باشد. رویکرد روان پویشی گرچه مجال پرداخت عمیق به پویش­شناسی خاص در ایران را فراهم می آورد اما توجه و کاربست رویکردهای جدیدتر پویشی هم چون "خود" دربرگیرنده، "خود" نامتمرکز و رویکرد میانه پیشنهادی فرهنگ اسلامی می­تواند انعطاف، کاربست­پذیری و دربرگیرندگی آن را در مواجهه با پویش­شناسی خاص ایران افزایش دهد.

Keywords:

: کاربست پذیری , روان پویشی , نظریه , درمان , عوامل اجتماعی-فرهنگی