طاهره حسینی قمی - کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی
صغری ابراهیمی قوام - عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی
زهره علومی - عضو هیئت علمی بیمارستان امام خمینی (ره)

این پژوهش به منظور یقیین اثربخشی آموزش تاب آوری بر کیفیت زندگی مادرانی که فرزندان آن ها دچار سرطان شده اند، انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش کلیه ی مادران فرزندان سرطانی بین ۱۰ – ۱۳ بوده است. روش پژوهش بکار گرفته شده طرح نیمه آزمایشی و شامل پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بوده است. با روش نمونه گیری تصادفی یک گروه ۳۰ نفری از مادران انتخاب شدند.آن ها در دو گروه مساوی قرار داده شده اند که نیمی از آن ها در گروه آزمایش و نیمی دیگر در گروه گواه بوده اند. پرسشنامه های تاب آوری کانر – دیوید سون و کیفیت زندگی برای هر دو گروه به کار رفت. نتایج ۹ جلسه آموزش تاب آروی با استفاده از روش تحلیل کوواریانس نشان داد که مادرانی که تحت آموزش معین قرار گرفتند در تاب آوری و کیفیت زندگی نسبت به مادرانی که از این آموزش ها برخوردارنبوده اند پیشرفت بهتری داشته اند. آموزش تاب آوری تاثیر معناداری بر مولفه هایی چون سلامت روان، عملکرد پائین، سرزندگی، درد بدنی، سلامت عمومی، نقش هیجانی داشته است در حالی که چنین اثری بر روی مولفه های عملکرد جسمانی، عملکرد اجتماعی وجود نداشته است. این پژوهش به این نتیجه می رسد که آموزش تاب آوری در افزایش تاب آوری و کیفیت زندگی مادرانی که فرزندان شان مبتلا به سرطان شده اند موثر بوده است.

تاب آوری, کیفیت زندگی, سرطان